Օդով բլոգ

Վերադառնանք 10 տարի առաջ, միացնենք Նարեկ Բավեյանի «Վերջին անգամ»-ն ու հեկեկալով երգենք այդ մեգահուզիչ երգը։  Կատարյալ իրադրություն կլիներ, եթե լինեին այդ ժամանակները։ Բայց հիմա ո՛չ Նարեկին ենք հիշում, ո՛չ այդ երգը։  Ես Հայկուհին եմ, 23 տարեկան։ Ու վերջին անգամ եկել եմ համակարգչիս ստեղնաշարի օգնությամբ գրելու այն ամենի մասին, ինչ ուզում եմ, ու հեռանամ ․․․ այս բլոգից` նոր պատմությունների ու իրադարձությունների հետևից։  2011 թվականի օգոստոսի 24-ին սկսվեց իմ կյանքի ամենավառ պատմություններից մեկը՝ ի դեմս այս բլոգի։ « Ո՞վ եմ ես » անունը կրող գրառումը ստիպեց ինձ անել այն, ինչը տարիներ շարունակ դարձավ իմ օգնականն ու ինձ լսողը։ Մինչ օրս ես ոչ մի անգամ նորից չեմ կարդացել այդ գրառումը։ Որովհետև գիտեմ, որ սարսափելի է, անկեղծ լինենք։ 15 տարեկան մարդուկի անհասկանալի մտքերը, որոնք ամեն տարի մեծանում էին, խորանում կամ հակառակը, որոնք հղկվում էին, զարգանում, փոփոխվում։ Բոլորի աչքի առաջ։  243 հրապարակված գրառում, չհրապարակված ևս 102-ը, այցելություններ ամենատարբեր երկրներից (հա, նույնի

Дякую! Կարելի է անվերջ ու անվերջ ասել մարդկանց, որոնք ստեղծում են ամենասիրուն ու որակյալ երգերը: Այսօր ես «շնորհակալություն» կասեմ բոլոր այն ուկրաինացի երաժիշտներին, ովքեր տարիներ շարունակ ձևավորել են իմ ճաշակն ու շարունակում են ստեղծել մեգաթույն երգեր: Ու հա, ցանկացած երկիր ունի իր որակյալ ու ոչ այնքան սիրելի երաժիշտները: Հրաշալի խմբեր կան ու կլինեն բոլոր երկրներում, ամենասիրուն լեզուներով, հարմոնիաներով ու տեքստերով: Նույն Ռուսաստանի հետ Ուկրաինան, վերջինիս երաժշտությունը համեմատում են միշտ: Բայց եկեք հիշենք, որ դրսում 2019-ն է, իսկ Ռուսաստանը մնացել է 2000-ականների սկզբում նույն "Голубой огонёк" տրամադրությամբ, տեքստերով ու նույնիսկ զգեստներով: Չնայած էլի հիշում ենք, որ ոմանք, ամեն դեպքում, ժամանակակից ու հետաքրքիր երաժշտություն ստեղծում են: Չէ, Ծիմըծին չէ: Բայց էլ չեմ երկարացնում: Ժամանակակից, սիրուն լուծումներով, հավես հարմոնիաներով, համով ու դեռևս գոյություն պահպանող երաժշտությամբ ուկրաինական երգեր: Դիմավորե՛ք: Վերջերս մտածում էի՝ ում համերգին կցանկանայի ներկա

Մի գիրք կա, որ դեռ միջին դպրոցում եմ կարդացել, կոչվում է «Արևը վրձնի վրա»: Սիրունագույն պատմություններ հավաքած գիրք իմպրեսիոնիստ նկարիչների մասին: Այնտեղ Վան Գոգն է, Դեգան ու Գոգենը: Ու դեղինը, շատ դեղինը: Երևանը մութի, տխրության ու մռայլի քաղաք է: Այս քաղաքում գույներ չկան. ո՛չ երկնքում, ո՛չ շենքերում: Ավտոբուսները գունավոր են, վարորդները՝ խամրած: Շենքերի տուֆը՝ վարդագույն է, բնակիչները՝ տխրամած: Երևանը անընդհատ շտապող ու նույն կետին վերադարձողների քաղաք է: Իսկ մեզ դեղին է պետք: Վերջերս իմացա, որ արվեստի նկատմամբ անսահման սիրո ու արվեստում նորը բացահայտելու, տեսնելու «հիվանդությունը» «Ստենդալի համախտանիշ» է կոչվում: Հետո հիշեցի «Արևը վրձնի վրա»-ն, Վան Գոգի ամենավառ կտավներն ու Երևանը: Այս քաղաքին պակասում է դեղինը: Մարդկանց պակասում է դեղինը: Երբ պատմություններ կհյուսեք Մոսկվա կինոթատրոնի աստիճանների մոտ, Աբովյան փողոցի ցուցափեղկերի մոտ, սերեր կնշմարեք մետրոյի կայարաններում ու հեռավոր արվարձաններում, անպայման ավելացրեք դեղինը: Բացիկներ նվիրեք միմյանց, ու մաղթեք՝ «սիրե

2014 թվականի սեպտեմբերի 20-ին առաջին անգամ այցելեցի Վիքիպեդիայի գրասենյակ։ Ասել, թե ես չեմ սիրում ծանոթանալ ուրիշների հետ, չասել ոչինչ։ Ես ամաչում եմ, վախենում եմ, միշտ։ Հիշենք խեցգետին լինելս😂: 2018 թվականի դեկտեմբերի 5-ն է՝ կամավորության միջազգային օրը։ Վիքիի գրասենյակ այցելելուց անցել է չորս տարի։ Ես ունեմ 1050-ից ավել հոդված ու լիքը հաղթահարած վախեր։  Ու հա, ես էս ամենի մասին ուզում եմ գրել արդեն երևի երկու տարի, բայց չեմ նստում ու չեմ գրում, որովհետև ծույլ եմ, այո։  Երբ 2014-ին սկսեցի խմբագրել Վիքիպեդիան, ես չէի մտածում կամավորության երևույթի մասին։ Ինձ պարզապես հետաքրքիր էր գործընթացը, հետո սկսեցին հետաքրքրել մարդիկ, որոնք այդ ամենով զբաղվում են։  Առաջին հոդվածս սոցիոլոգիայի ինչ-որ երևույթի մասին էր, որի անունը նույնիսկ չեմ հիշում։ Չէ՞ որ համալսարանում անցած առարկաների մեծ մասի մասին քննության հենց հաջորդ օրն ենք մոռանում։ Հոդված գրելու կանոնները սովորելուց և այդ անհասկանալի ու չհիշվող երևույթի մասին գրելուց հետո վերադարձա տուն՝ Սևան, կոշիկներս հանեցի ու էլի սկ

Ամեն օր դու անցնում ես տասնյակ փողոցներով։ Մի քանի անգամ օրվա մեջ տրանսպորտում տեղավորվում։ Ու ամեն օր դու հարյուրավոր մարդկանց ես տեսնում։ Տրանսպորտում կանգնում նրանց կողքին, ոմանց հետ գրկախառնության հասնում ոլորաններին, երբ վարորդը չափազանց անտաղանդ է կամ տաղանդավոր ու մեղավորը, իհարկե, դիմացից գնացող մեքենան է ու քշել չիմացող վարորդը։ Դու քայլում ես սիրուն մարդկանց միջև։ Իհարկե նրանք բոլորը սիրուն են։ Նվազագույնը իրենց սիրող մարդկանց համար։ Ու չէ, չկան մարդիկ, ում չեն սիրում։ Ու հա, սիրուն են բոլորը։ Սիրում են տարօրինակ ու անհագուրդ։ Կյանքով լի կամ շատ չոր։ Բայց սիրում են չէ՞։ Կա՞ն չէ մարդիկ, ում հետ կուրսում շատ քիչ ես շփվում։  Կամ աշխատավայրում։ Չես ուզում, չի ուզում, չի ստացվում, չեք փորձում։ Հետո իմանում ես, որ հարազատներից մեկն է մահացել։ Ինչ֊որ անկապ աղբյուրից ես իմանում։ Բայց նույնիսկ չես ցավակցում։ Աչքերը չափազանց տխուր են։ Իսկ դու չես մոտենում։ Ուղղակի։ Չես։ Մոտենում։ Բոլորի աշխատանքի վայրերում էլ կան նույն տեսակի աղջիկներ։ Առաջին հայացքից նրանք դեմքի հարդա

Միայն վերջերս դարձա 22 տարեկան: Ու մինչ օրս լեզվիս հետ պայքար եմ մղում, երբ ինձ տարիք են հարցնում: Լեզուս ասում է 21, ուղեղս ստիպում մեկ թիվ ավելին ասել: Եվ այս թվային պայքարում երբ կանգ եմ առնում, ուզում եմ անընդհատ հասկանալ այս թվերի իմաստը: Ամենայն անկեղծությամբ: Ու նույնքան անգամ ես զգում եմ, թե ինչպես եմ պարտվում: 22-ում պատանեկությունդ անցյալում է, երիտասարդությունդ է ներկայում: Դու ուզում ես տարբերվել բոլորից, բայց ստացվում ես այնպիսին, ինչպիսին բոլորը: Երբ համալսարան ում էի սովորում, Երիտասարդականով քայլելիս միշտ նույն բանն էր պտտվում ուղեղումս. բոլոր աղջիկները նույն դեմքն ունեն: Ու հա, դա այդպես է: Տոնային կրեմն ու շրթներկն է նույնը, քիթը վիրահատող բժիշկը, թե դեմքին ժպիտի փոխարեն հայլայթերի շնորհիվ պայծառություն ստեղծածը: Չգիտեմ: Հիմա արդեն ավարտել եմ համալսարանը ու Երիտասարդականի համալսարանների հատվածով շատ չեմ անցնում: Բայց չէ, դեմքերը, շրթունքները, զգեստներն ու մարդիկ չեն փոխվում: Ես 22 եմ: Ու հա, 22 տարիների ընթացքում ես դեռ չգիտեմ՝ ինչպես են օգտագործում հայլայթե