Վերջին անգամ

Վերադառնանք 10 տարի առաջ, միացնենք Նարեկ Բավեյանի «Վերջին անգամ»-ն ու հեկեկալով երգենք այդ մեգահուզիչ երգը։ 

Կատարյալ իրադրություն կլիներ, եթե լինեին այդ ժամանակները։ Բայց հիմա ո՛չ Նարեկին ենք հիշում, ո՛չ այդ երգը։ 

Ես Հայկուհին եմ, 23 տարեկան։ Ու վերջին անգամ եկել եմ համակարգչիս ստեղնաշարի օգնությամբ գրելու այն ամենի մասին, ինչ ուզում եմ, ու հեռանամ ․․․ այս բլոգից` նոր պատմությունների ու իրադարձությունների հետևից։ 

2011 թվականի օգոստոսի 24-ին սկսվեց իմ կյանքի ամենավառ պատմություններից մեկը՝ ի դեմս այս բլոգի։ «Ո՞վ եմ ես» անունը կրող գրառումը ստիպեց ինձ անել այն, ինչը տարիներ շարունակ դարձավ իմ օգնականն ու ինձ լսողը։ Մինչ օրս ես ոչ մի անգամ նորից չեմ կարդացել այդ գրառումը։ Որովհետև գիտեմ, որ սարսափելի է, անկեղծ լինենք։ 15 տարեկան մարդուկի անհասկանալի մտքերը, որոնք ամեն տարի մեծանում էին, խորանում կամ հակառակը, որոնք հղկվում էին, զարգանում, փոփոխվում։ Բոլորի աչքի առաջ։ 

243 հրապարակված գրառում, չհրապարակված ևս 102-ը, այցելություններ ամենատարբեր երկրներից (հա, նույնիսկ Սինգապուրից😃), լիքը գրված ու մոռացված HTML կոդեր ու լիքը-լիքը հիշողություններ։ 

Էս բլոգը հիշողությունների ու տպավորությունների մասին է։ Էն մասին, որ ես էդպես էլ չհասկացա պիտի «ա»-երով գրե՞մ, թե՞ «է»-երով։ Էստեղ գրառումներ կան դպրոցից, իմ հավերժ բողոքներից, վերջին «սեպտեմբերի 1»-ից, լիքը մարդկանցից, ում հետ չեմ շփվում, իմ բացարձակ սերերից՝ ի դեմս այդ տարիների երաժշտության ու Ռեալ Մադրիդի, Տորրեսի մասին անսահման լիքը գրառումներից, ու էլի, էլի պատմություններից։

Էստեղ ես առաջին անգամ սովորեցի անկեղծ գրել այն, ինչ մտածում եմ։ Էստեղ սովորեցի պատմել ամենի մասին, ինչ սիրում եմ։ Էստեղ բոլորի սիրելի «Արուսն» է, իմ երազանքը՝ ի դեմս Օկեան Էլզիի երևակայական համերգի ու տարիներ անց իրագործված երազանքը՝ Երևանում նրանց համերգը։ 

Հա՜, էստեղ ես նույնիսկ սովորել եմ բաներային գովազդ դնել ու ձեռքի հետ Արթին էլ գովազդել։

8 տարվա 243 պատմություն սովորական Հայկուհու մասին, որ տարիներ, շատ տարիներ անց կբացի այս ամենը ու ծիծաղելով կկարդա այդ մասին։ Տպավորությունների ու հիշողությունների մասին։

Չեմ ուզում երկարացնել։ Շնորհակալություն բոլորիդ այսքան տարի այս խառնաշփոթի մեջ լինելու, կարդալու, աջակցելու, էլի կարդալու ու լսելու համար։ Ու շնորհակալություն ինձ էլ՝ այսքան հիշողությունների համար (Հայկուհի, 55 տարեկան)։

Այսքանով վերջ այս սերիալին։ Սկսում ենք նորն ու համոզված եմ՝ ավելի հետաքրքիրը։ Լիովին այլ ֆորմատով, լիովին այլ հարթակներում ու լիովին նոր երազանքներով, որոնք Էլզիի համերգի պես պիտի իրականություն դառնան։ 

Թռանք ստեղծելու ու նոր իրադարձությունների հանդիպելու։ Ֆանտաստիկ օր Ձեզ։

Ու ոնց շատ գրառումներում էի անում, երգ էլ եմ թողնում։ Maroon 5-ի "Memories"-ը․