Skip to main content

դեղինի մասին


Մի գիրք կա, որ դեռ միջին դպրոցում եմ կարդացել, կոչվում է «Արևը վրձնի վրա»: Սիրունագույն պատմություններ հավաքած գիրք իմպրեսիոնիստ նկարիչների մասին: Այնտեղ Վան Գոգն է, Դեգան ու Գոգենը: Ու դեղինը, շատ դեղինը:

Երևանը մութի, տխրության ու մռայլի քաղաք է: Այս քաղաքում գույներ չկան. ո՛չ երկնքում, ո՛չ շենքերում: Ավտոբուսները գունավոր են, վարորդները՝ խամրած: Շենքերի տուֆը՝ վարդագույն է, բնակիչները՝ տխրամած: Երևանը անընդհատ շտապող ու նույն կետին վերադարձողների քաղաք է:

Իսկ մեզ դեղին է պետք:

Վերջերս իմացա, որ արվեստի նկատմամբ անսահման սիրո ու արվեստում նորը բացահայտելու, տեսնելու «հիվանդությունը» «Ստենդալի համախտանիշ» է կոչվում: Հետո հիշեցի «Արևը վրձնի վրա»-ն, Վան Գոգի ամենավառ կտավներն ու Երևանը:

Այս քաղաքին պակասում է դեղինը:

Մարդկանց պակասում է դեղինը:

Երբ պատմություններ կհյուսեք Մոսկվա կինոթատրոնի աստիճանների մոտ, Աբովյան փողոցի ցուցափեղկերի մոտ, սերեր կնշմարեք մետրոյի կայարաններում ու հեռավոր արվարձաններում, անպայման ավելացրեք դեղինը:

Բացիկներ նվիրեք միմյանց, ու մաղթեք՝ «սիրել դեղինը»:

Գրկեք միմյանց ու դեղինով վարակեք:

Չայկովսկի լսե՛ք կամ չէ, էսօր Մանսուրյանի ծննդյան օրն է: Լսե՛ք Մանսուրյանի «Աշնան արևը»: Ամենապարզ ու ջինջ դեղինը էդ երաժշտությունից է կաթում:

Նշումներ արեք իրար ձեռքերի մեջ, սրճարանների պատերին ու հայտարարությունների տախտակներին:

Վերցրե՛ք դեղինը ու թաթախվեք այդ արևով:

Նկարեք, շատ նկարեք:

Ու ամեն անգամ, երբ կասեն, որ նկարել չեք կարողանում, նվիրե՛ք այդ նկարը վատաբանողին: Ու ամենասիրուն բարությամբ ու սիրով վարակեք հենց նրան:

Խնդիրների լուծումները ներկեք դեղինով: Պայուսակում միշտ պահեք դեղին մատիտը: Որ ամեն անգամ անզորությունից ոչ թե գոռաք ու կռվեք, այլ միայն խնդրի անունը գրեք թղթին ու ներկեք: Ու ամեն անգամ, երբ կմտածեք՝ հիմարությամբ եք զբաղվում (իսկ դուք այդ պահին իսկապես հիմարությամբ եք զբաղվում, խնդիրը գրելն ու ներկելը ո՞րս է), ծիծաղեք այդ պահի վրա:

Ծիծաղեք ձեր ու ուրիշների հիմարությունների, ելք չգտնելու ու հաջորդ վայրկյանին լուծման մի քանի տարբերակ ունենալու մասին:

Ու հա, երբ ընդհանրապես չիմանաք՝ ինչ անել, մի տուփ արևածաղկի հատիկներ գնեք: Ու յուրաքանչյուր հատիկը կեղևազերծելու հետ վերլուծեք իրավիճակը: Կամ էլ չէ, պատկերացրե՛ք ինչ դեղին էին արևածաղիկները ամռանը ու ինչ սիրուն էին մայրամուտին քամու տակ:

Իսկ վերջում, միացրե՛ք Coldplay-ի "Yellow"-ն ու առաջին իսկ նոտայից գունավորվեք:

Look at the stars
Look how they shine for you ♥

Անսահման դեղին ու անսահման սիրուն աստղերը ձեզ համար են: նրանք ձեզ համար են շողում: ամենադեղին լույսով: ամենադեղին:

ներքևում էլ երգն եմ դնում, որ զլանաք երգը միացնել, միանգամից էստեղ լսեք:


Popular posts from this blog

Ես արդեն մեծ եմ

 Ձեռքս էր ընկել հայոց լեզվի 6-րդ դասարանի դասագիրքը: Թերթում , թերթում էի : Չափազանց լավ գիրք էր և ոչ միայն հայոց  լեզուն մատուցելու առմամբ , այլև գիրքն իր հագեցվածությամբ , իմաստուն խոսքերով , տեղեկատվությամբ: Եվ հերթով սկսեցի ընթերցել ասույթները , որ զետեղված էին յուրաքանչյուր դասի վերջում: Կարդում էի և հիանում մեծերի իմաստուն խոսքերով և մտածում , որ , եթե ես այդ տարիքում այդ գիրքը կարդացած լինեի Հանճար կլինեի : Կարդացի , կարդացի և հանկարծ նկատեցի "Ես արդեն մեծ եմ " վերնագրով առաջադրանք ՝շարադրություն գրելու: Չափազանց շատ դուրս եկավ այդ վերնագիրը և մոտ մեկ ամիս մտածում էի , թե ինչ գրել( թե ասա 6-րդ դասարանցին որտեղից գրեր???) : Եվ վերջիվերջո գրիչս , այս դեպքում ստեղնաշարս վերցրեցի ձեռքս: Չէ , չէ , չէ ... Ես մեծ չեմ , ես երբեք մեծ չեմ էլ դառնա , համենայն դեպս երբեք չեմ ընդունի այս , որ մեծ եմ :)  Ինչիս է հարկավոր մտածելը մեծ լինելու մասին , եթե կարելի է անհոգ , թեթև , ուրախ , երբեմն անմիտ ապրել...  Մեծերին շատ բաները թույլատրելի չէ , շատ բաները անկառավարելի , իսկ փոքրե

Ով եմ ես?????

     Գիտեք, ամեն անգամ, երբ ինձ տարիներ շարունակ հանձնարարում էին գրել շարադրություն իմ մասին ,թե ով եմ ես,ինչպիսին եմ ես,ինչեր եմ սիրում :Ճիշտ է, մասամբ ես կարողանում էի տալ այդ հարցի պատասխանը ,սակայն այժմ ինչ - որ բան փոխվել է , քանի որ ես կարող եմ հանգիստ պատմել իմ մասին ,թե ինչպիսին եմ ես,ինչ եմ սիրում և այլն......... Եվ  գիտեք , իմ կարծիքով ինձ ամենից շատ  փոխեցին սոցիալական  կայքերը, և ես հիմա ազատ կարողանում եմ շփվել իմ ընկերների հետ վիրտուալ աշխարհում և հակառակվելով շատերին պիտի ասեմ, որ համացանցը այդքան էլ վատը չի, եթե դու կարողանում ես ճիշտ ձևով այն օգտագործել:Իսկ հիմա տամ հիմնական պատասխանը ողջ այս նախաբանից հետո, թե ով եմ ես.....      << Մարդը  ոչ հրեշտակ է , ոչ էլ կենդանի, և նրա դժբախտությունը այն է , որ ինչքան շատ է ձգտում հրեշտակի նմանվել, այնքան  շատ է նա վերածվում կենդանու>> Բլեզ Պասկալ     Հրաշալի խոսքեր է գտել Պասկալը բնութագրելու մարդուն և առանց չափազանցության:       Իսկ ես, եթե պատմեմ իմ մասին , ապա պիտի ասեմ ,որ շատ  տարբեր են մարդկանց պատկերացում

Ես հաշվում եմ աշնան գույները

Մեկ ամսից քիչ ավել ժամանակ է մնացել , որպեսզի ավարտվի ամառը և սկսվի աշունը: Աշուն , որը կլինի սկիզբը նոր ուսումնական տարվա ՝ իմ վերջին դպրոցաուսումնական տարվա: Ամենակարևորը կլինի սկիզբը մի ուս.տարվա , որ համոզված եմ ՝ լինելու է չափազանց զբաղված  , հագեցած բազում  թվերով , խնդիրներով  , բառերով, վարժություններով  , ստեղծագործություններով , բայց ոչ ՝ Օդով: Իսկ օդը .. օդը ...  բազմիցս խոսել եմ , թե ինչ է նշանակում ինձ համար և հենց այդ պատճառով էլ բլոգս օդով է  ..     Եվ հենց այդ  հագեցվածության , զբաղվածության պատճառով էլ ես հաշվում եմ աշնան գույները : Ինձ ոչինչ երբևէ  չի գրավել աշնան մեջ , չի էլ գրավի երևի , բացի գույներից: Միակ հետաքրքիր բանը աշնան մեջ ՝ աշնան անթիվ , անհամար գույներ , որոնք հաշվում ես , հաշվում ... Բայց անկոպար են թվում ...  Հենց գույներով է , որ աշունն առանձնանում է մյուս եղանակներից ... 5994,5995,5996,5997.... Սրանք վերջ չունեն  :)