Դու քայլում ես սիրուն մարդկանց միջև։ Իհարկե նրանք բոլորը սիրուն են։ Նվազագույնը իրենց սիրող մարդկանց համար։ Ու չէ, չկան մարդիկ, ում չեն սիրում։ Ու հա, սիրուն են բոլորը։
Սիրում են տարօրինակ ու անհագուրդ։ Կյանքով լի կամ շատ չոր։ Բայց սիրում են չէ՞։
Կա՞ն չէ մարդիկ, ում հետ կուրսում շատ քիչ ես շփվում։ Կամ աշխատավայրում։ Չես ուզում, չի ուզում, չի ստացվում, չեք փորձում։
Հետո իմանում ես, որ հարազատներից մեկն է մահացել։ Ինչ֊որ անկապ աղբյուրից ես իմանում։ Բայց նույնիսկ չես ցավակցում։ Աչքերը չափազանց տխուր են։ Իսկ դու չես մոտենում։ Ուղղակի։ Չես։ Մոտենում։
Բոլորի աշխատանքի վայրերում էլ կան նույն տեսակի աղջիկներ։ Առաջին հայացքից նրանք դեմքի հարդարման պարագաներից ու բրենդային զգեստներից այն կողմ ոչինչ չունեն։ Իրենց հետ էլ չես շփվում։ Ունես քո գաղափարակիցները, հեռու է նստում, էլի, չի ստացվում, չեք փորձում։
Ու մի օր երբ նա էլի ուշացած աշխատանքի է գալիս, նկատում ես նրա փայլուն աչքերը։ Դա կոսմետիկ միջոցի արդյունք չէ։ Դա սեր է։ ամենասիրուն ու ամենափայլուն։ Բոլորին սիրունացնող ու բոլորին լուսավորող։ անխտիր։ բոլորին։
Երեկոյան տուն գնալիս տրանսպորտի մեջ տեղ չկա։ Բոլորը այնքան են մոտ կանգնած, որ նույնիսկ շունչն են դժվար կարողանում կարգավորել։ Դու կարողանում ես այդ բաղձալի շունչը քաշել ու խցանումների ընթացքում, որոնք, իհարկե, անխուսափելի են այդ ժամին, սկսում ես դիտարկել մարդկանց։
Մարդկանց, որոնք պատմություններ են։
Բոլորդ սառը դեմքով կանգնած եք։ Բայց չէ՜։ Ինչ֊որ աղջիկ, լիքը գրքեր ձեռքերին, հազիվ բռնվելով նստարաններից մեկից, շողում է։ Աչքերը, ժպիտը։ Ինչ-որ մեկի աշխատավայրի հենց այն աղջիկն է, որ սիրահարվել էր։ Հիշու՞մ եք։ Նա շողում է ամեն օր ու ամեն տեղ։ Նույնիսկ եթե թվում է՝ սառնություն է դեմքին, որովհետև պիտի լինես սառը տրանսպորտում։ Պիտի: Ուղղակի։
Ավտոբուսի վերջում էլ ինչ-որ մեկը թաքուն լաց է լինում։ Դե թաքուն ո՞րն է։ Աչքերից հատ առ հատ, կաթիլ առ կաթիլ արցունքներ են իջնում։ Չես էլ կարող ենթադրել. երջանկությա՞ն , թե՞ տխրության։
Վան Գոգն ասում էր, որ տխրությունը հավերժ է տևելու։ Նա պատկերում էր այդ տխրությունն իր կտավներում։ Ամենագունավոր ու ամենասիրելի կտավներում։ Դեղինի հետևում տխրություն էր, խորը, թաքուն։ Աստղալից երկինքը շուտով իր ստեղծողին էր կորցնելու. միգուցե դրա համար հավերժ տխուր մնաց։ Արևածաղիկները, որ հիմա Վան Գոգի թանգարանի դիմաց ժպտում են բոլորին, տխուր են։ Չէ՞ որ կան նրանք, իսկ ինչ-որ տեղ, նույնիսկ եթե ավտոբուսի վերջում որևէ մեկը լալիս է։ Տխրությունն է հավերժ տևելու, թե երջանկությունը։ Ոչ ոք չգիտի։ Չէ՞ որ իրականում ոչինչ հավերժ չէ։
Բայց մենք պայքարում ենք։ Ամեն մեկը կտավ է։ Վառ ու ոչ այնքան գույներով։ Տխրությամբ լիքը կամ ընդհանրապես դատարկ։
Բոլորը սիրուն են։ Որովհետև ինչ-որ տեղ, ինչ-որ ավտոբուսում կամ գնացքում կամ կամրջից թռչելիս նրանց անունն է որևէ մեկի սրտում. լացելու կամ երջանկությունից փայլելու չափ։