Միայն վերջերս դարձա 22 տարեկան: Ու մինչ օրս լեզվիս հետ պայքար եմ մղում, երբ ինձ տարիք են հարցնում: Լեզուս ասում է 21, ուղեղս ստիպում մեկ թիվ ավելին ասել: Եվ այս թվային պայքարում երբ կանգ եմ առնում, ուզում եմ անընդհատ հասկանալ այս թվերի իմաստը: Ամենայն անկեղծությամբ: Ու նույնքան անգամ ես զգում եմ, թե ինչպես եմ պարտվում: 22-ում պատանեկությունդ անցյալում է, երիտասարդությունդ է ներկայում: Դու ուզում ես տարբերվել բոլորից, բայց ստացվում ես այնպիսին, ինչպիսին բոլորը:
Երբ համալսարանում էի սովորում, Երիտասարդականով քայլելիս միշտ նույն բանն էր պտտվում ուղեղումս. բոլոր աղջիկները նույն դեմքն ունեն: Ու հա, դա այդպես է: Տոնային կրեմն ու շրթներկն է նույնը, քիթը վիրահատող բժիշկը, թե դեմքին ժպիտի փոխարեն հայլայթերի շնորհիվ պայծառություն ստեղծածը: Չգիտեմ:
Հիմա արդեն ավարտել եմ համալսարանը ու Երիտասարդականի համալսարանների հատվածով շատ չեմ անցնում: Բայց չէ, դեմքերը, շրթունքները, զգեստներն ու մարդիկ չեն փոխվում:
Ես 22 եմ: Ու հա, 22 տարիների ընթացքում ես դեռ չգիտեմ՝ ինչպես են օգտագործում հայլայթեր կոչվածը:
Այս տարիների ընթացքում ես չեմ սովորել ինձ ուրիշների հետ չհամեմատել, չամաչել, երբ անծանոթների հետ եմ խոսում: Մեկ-մեկ լուրջ նեղվում եմ, որ հայլայթերը օգտագործել չգիտեմ ու չեմ կարող ժամերով զրույց վարել շելլակից ու Քայլի Ջեների սարսափելի քիմիական համ ունեցող շրթներկից:
Այս տարիների ընթացքում ես չեմ սովորել ինձ ուրիշների հետ չհամեմատել, չամաչել, երբ անծանոթների հետ եմ խոսում: Մեկ-մեկ լուրջ նեղվում եմ, որ հայլայթերը օգտագործել չգիտեմ ու չեմ կարող ժամերով զրույց վարել շելլակից ու Քայլի Ջեների սարսափելի քիմիական համ ունեցող շրթներկից:
Բայց չէ, հետո հիշում եմ, որ 22-ը 16+6 է: Ու ես ամեն անգամ ամեն տարիքի դեպքում կարող եմ նման հիմար մաթեմատիկական հաշվարկ անել: Նույնիսկ եթե 60 կլինեմ:
Ես հոգով ծեր եմ, շատ ծեր: Ինձ դուր է գալիս 60-ականների երաժշտությունը, 50-ականների զգեստներն ու վարսահարդարումը, չեմ սիրում փաբերով ման գալ ու ցանկացած հնարավոր իվենթի մասնակցել: Ընդհակառակը, ինչքան շրջապատումս քիչ են լինում, այնքան ավելի է հանգիստ է լինում ներսումս:
Ես 22 եմ ու թող կորչեն բոլոր հնարավոր մաթեմատիկաներն ու նմանությունները: Կարևորը ապրելն է ողջ սրտով: Եթե նույնիսկ դա կլինի մոծակներից ու ծղրիդներից սենյակում վազելու, առավոտից իրիկուն սերիալ նայելու ու ամենասիրուն երազանքները քիչ-քիչ իրականություն դարձնելու տեսքով:
Ես 22 եմ: Իմ տեքստում շատ են «ես»-երը: Չնայած ես արդեն գիտեմ «մենք»-ի իմաստն ու հաճույքը:
Ես 22 եմ: Անհաջողակ, գործազուրկ, լիքը նպատակներով ու երազանքներով: Ոչ այնքան փայլուն առողջությամբ, մի քիչ թեք մեջքով ու արևից կարմրած աչքերով: Կյանքի նկատմամբ մեծագույն սիրով ու առօրյա բողոքներով:
ես այնպիսին եմ, ինչպես բոլորը: Բոլորն այնպիսին են, ինչպես ես: Մենք նույնն ենք: 22 պյուս, թե մինուս: Մենք նույնն ենք: Կատարյալ ու անկատար միաժամանակ: