Քանի տարի շարունակ չեմ հետևում գրեթե ոչ մի լրատվականի։
Ստացվում է՝ ուրիշների համեմատ՝ տեղեկատվությամբ խեղդվելու հավանականությունը քիչ է։
Բայց ոչ։
Ու այս օրերին, երբ կորոնավիրուսի մասին լուրերը հասել են իրենց գագաթնակետին, պանիկան՝ ևս, մնում է մի բան․ վերցնել գլուխդ ու փախչել։ Իսկ ու՞ր։
Վերջին հարցի պատասխանը ամեն մեկի համար առանձին է։ Ոմանք փախչում են Ինստագրամ, մյուսները՝ Թվիթեր, ուրիշներն ընդհանրապես են հեռանում սոցիալական մեդիայից։
Իսկ դու, որ աշխատանքի ու կյանքի բերմամբ սոցիալական մեդիայի բաղկացուցիչ մաս ես, պետք է խորտակվես։ Պետք է խորտակվես ինֆոդաշտում։ Սառը, դաժան, անողոք, անհամ ինֆոդաշտում։
Սկզբում բացում ես Ֆեյսբուքը, հետո Ինստագրամը, հետո Տելեգրամի ինչ-որ ալիքներ, հետո Յութուբով հոլովակ ես նայում, ուղեղդ տառերի մեջ է, սիրտդ՝ կողպված 0-երի ու 1-երի արանքներում։ Քեզ ուղղակի ճզմում են լուրերը, հոլովակները, շամշյաններն ու իրադարձությունները։
Նկատել եք չէ՞, թե ոնց են լուրերն իրար հաջորդում։ Մի լուրը սպանում է քեզ, մյուսը՝ ոչնչացնում, հաջորդի հետ՝ նորից շնչել ես սովորում, վերջինն էլ հետ չի մնում՝ էլի քաշում է քեզ;
Ու այդ խառնաշփոթի մեջ քեզ մնում է գոռալը։ Գոռալը տառերով, լայվերով, հոլովակներով ու նկարներով։ Գոռալը մի վայրում, որտեղ քեզ հեչ էլ ոչ մեկ չի լսում։
Որովհետև երբ գոռում են բոլորը, չի լսվում և ոչ մեկի ձայնը։ Իրադարձությունները հաջորդում են, կարծիքները գալիս ու գնում, գումարվում ու բաժանվում։ Մարդիկ ծնվում են ու մահանում, ծեծվում, արդարանում կամ առաջ գնում, էկրանից այն կողմ կյանքում։ Իսկ դու գոռում ես։ Ցածր, շատ ցածր գոռում․ քո տառերով։
Երբ փոքր ես լինում, մաթեմատիկայի լաստանավերով խնդիրները միշտ բարդ են թվում։ Երբեք չես պատկերացնում՝ ինչ տեսք են ունենում այդ լաստանավերը։ Բայց այդ խնդիրը միշտ բարդ է ու անհասկանալի։ Դու երազում ես մրգերով խնդրի մասին, քեզ միշտ լաստանավն է բաժին հասնում։ Ու չէ, էդ պահին լաստանավից այն կողմ ոչինչ էլ չես տեսնում։
Հետո մեծանում ես։ Չնայած մի խելացի մարդ վերջերս ասում էր, որ մեծանալը ո՞րս է, եթե այդ մեծանալուն այդպես էլ վերջ չկա։ Ճիշտ էր ասում, երևի։ Բայց մեծանալուն զուգահեռ հասկանում ես, թե ինչքան անիմաստ է լաստանավերի խնդիրը։ Թե ինչքան ֆանտաստիկ սահմանափակ ու ֆանտաստիկ դյուրին էր ամեն ինչ, երբ հարցը կանգնած էր լաստնավերի ու մրգերի միջև։
Մեծանում ես, գումարվում են հավերժ չվերջացող խնդիրները։ Ու, չգիտես էլ՝ որտեղից, գումարվում են ուրիշների խնդիրները։ Ուրիշների չկառուցված լաստանավերը, չլվացած մրգերը, կիսատ թողած խնդիրները։ Ու դու կեղեքվում ես։ Որովհետև չես կարող լուծել այդ խնդիրները, դրանք քոնը չեն։ Բայց քեզ հետ են։ Քո պլատոնական խնդիրները, որ սիրահարեցնում են քեզ էկրանից այն կողմ։
Ուրիշների մրգերն ու լաստանավերը քո կյանքում մի ռեպորտաժով, մի հոդվածով, մի ստատուսով ու մի հղումով են գալիս։ Ու դասավորվում ուղեղիդ դարակներում։ Հետո սկսում հետքեր թողնել սրտումդ։ Դասավորվում, ցավացնում, երբեմն՝ սպանում, երբեմն՝ ուղարկում կռիվ անելու։
Ու դու խորտակվում ես։ Քո կարդացած նյութերի, նայած հոլովակների, ժամեր տևող լայվերի ու կիսածիծաղկոտ ստատուսների արանքներում։ Մնում ես ուրիշների խնդիրներից կիլոմետրերով հեռու, բայց սանտիմետրերով մոտ նրանց խնդրի տառերին։
Գոռում ես, բայց էկրանից այս կողմ, ախր, քեզ ոչ մեկ չի լսում։ Ու տառերի պայքարում, մեկնաբանությունների սարերում դու խորտակվում ես։ Ինֆոխորտակվում։
Comments