անձրևի տակ

Մեկը սիրում է ձմեռը, մյուսը տանել չի կարողանում ամառվա շոգը, մյուսը ընդհանրապես ոնց կյանքի նկատմամբա անտարբեր, էնպես էլ եղանակաների ու մնացյալի: Բայց մի տարբերակ կա, որի նկատմամբ անտարբեր լինել չի կարող երևի ոչ ոք: Տաք, փափուկ, արևոտ անձրևը:
Դու քայլում ես տաք փողոցով, քո վրա դույլի պես թափվում է անձրևը, դու փորձում ես վազել ու հասկանում ես, որ պետք չի: Ու՞մ համար վազել, ինչի՞ համար վազել, հանուն ինչի՞:
Էստեղ էլ գալիս է վայելելու պահը: Դու հասկանում ես, որ կյանքում ամեն ինչից շատ ուզում ես ուղղակի վայելել տաք անձրևը, քեզ վրա զգալ անձրևի յուրաքանչյուր կաթիլ, բանի տեղ չդնել թաց մազերն ու ցեխոտ շորերը, կողքի անձանց անհասկանալի հայացքները: Դու վազում ես անձրևի հետևից: Ինքը քեզ ազատություն է տալիս: Էնպիսի ազատություն, որից դու միշտ փախչել ես ու որին էնքա՜ն ձգտել ես: Վեջապես հասնում ես բաղձալի ազատությանդ: Լիաթոք շնչում ես, որովհետև այդ պահին դու ոչնչի, առհասարակ ո-չ-ն-չ-ի մասին չես մտածում: Դու վայելում ես պահն ու ամենաերջանիկ կերպով զգում, որ կյանքում կարևորը էն յուրահատուկ պահն է, որին դու ձգտում ես, բայց չգիտես՝ ինչպես հասնել: Դու ապրում ես լիքը, աննկարագրելի լիքը նպատակներով ու երազանքներով, դու պայքարում ես՝ խճճված գնահատակններում ու դասերում, ցանկություններում ու թաքուն պահված երազանքներում: Դու նայում ես շուրջդ ու տեսնում անտարբերություն ու իրականություն՝ ցանկալի կամ անցանկալի: Դու պարզապես կախվում ես կյանքի ճիրաններից, պինդ բռնվում, որ երբեք չընկնես: Ու սկսում ես կորցնել կամ գտնել՝ քո երբեմնի երազանքները, անիրական թվացող հույսերը, մշտական բառերն ու այդպես էլ չասված կամ, միգուցե, ասվելիք նախադասությունները:

Դու վազում ես անձրևի ետևից, անձրևի տակ ու անձրևի մեջ:
Դու քայլում ես անձրևի տաքության ներքո՝ քո խնդիրների ու անլուծելի թվացող հարցերի հորձանուտում:
Դու պայքարում ես քո սիրելի մարդկանց ու երազանքների համար:
Դու հաշվում ես յուրաքանչյուր անձրևի հատիկը ու խնդրում, որ եբեք այն չվերջանա: Որովհետև դու գտել ես քո սպասված անձրևը, որ քեզ այնքան երջանկություն կտա ու որը այնքան կարճ կտևի:

բայց անձրևը միշտ կրկնվելու հատկություն ունի: