լուռ զրույցից

- դու խանգարում ես իմ լռությանը:
- հը՞ն, այսի՞նքն:
- գիտե՞ս,  երևի դժվարա բացատրել էն, ինչը քոննա: Լռությունը մարդու սեփականությունա:
- միշտ զարմացել եմ՝ ոնց ես կարողանում տենց հանելուկներով խոսել:
- միշտ զարմացել եմ՝ ինչի են բոլորը ինձ խանգարում լուռ լինել:
- ու դու էլի շարունակում ես:
- երբեմն անկարողությունից ուզում ես գոռաս, լինու՞մա , չէ՞:
- հա, իհարկե:
- ըհըն,  իսկ գիտե՞ս ինչիցա գալիս էդ անկարողությունը:
- խառը: Երբ ուզում եմ մեկին ինչ-որ բան ասեմ, բայց հնարավորություն չունեմ կամ համարձակություն չունեմ: Երբ ուզում եմ ինչ-որ բանի հասնել, բայց մտքերս ու ուղեղս ինձ հակառակ են աշխատում: եսիմ :/
- օհ՜, հասա՜նք:
- ինչի՞ն:
- գիտե՞ս ինչի՞ եմ սիրում լռությունը: Որովհետև մենակ լռության մեջ եմ կարողանում հասկանալ, թե ով եմ ես ու ով են ուրիշները: Լռություննա ինձ ուժ տալիս: Լռություննա ինձ հնարավորություն տալիս մտածելու: Իսկ էսօր շրջապատումդ քանի՞ մտածող մարդ կա:
- ահաահ, բոլոր մարդիկ էլ մտածում են:
- բոլոր մարդկանց թվումա՝ իրենք մտածում են: Մտածելը երևի ավելինա, քան էն, ինչով բոլոր մարդիկ զբաղված են: Ուրիշ անուն պիտի տային դրան:
- երնեկ հավեսիդ:
-բեր վերջացնեմ, քանի սկսել եմ: Ես մարդկանց հետ անընդհատ խոսելու սովորություն չունեմ, ես չեմ սիրում մարդկանցով հետաքրքրվել: ուղղակի մտքովս չի անցնում շատ դեպքերում: ես կախվածություն ունեմ ֆեյսբուքից ու երաժշտությունից: ես կախված եմ լիքը լավ գրքերից: ես չեմ սիրում սովորել էն ամենը, ինչը ինձ հոգեհարազատ չի: ես չեմ սիրում լինել էն մարդը, ով պիտի լինեմ:  Ի դեպ, անտանելի էգոիստ եմ: բայց մի բան կա, որ ամենից շատ եմ սիրում: Էդ իմ նախասիրություննա, հոբբիս, սովորությունս, երաժշտության պես մի բանա :
էդ լռություննա:
հա՛ ես թուլություն ունեմ լռության նկատմամբ:  ու ես ատում եմ, որ մարդիկ իմ լռությունը խաթարում են: երբ խոսում են անտեղի, երբ գոռում են անիմաստ: ու լիքը տենց երբ-եր: կներես:

էդ օրվանից մենք լռում էինք: