Ուրիշ գույն էլ տանը չկար:
Բայց ցանկությունը միշտ գերազանցում է հնարավորություններին:
Երևի բոլոր մարդիկ իրենց կյանքի որոշակի պահերի երազում են նկարիչ դառնալ: Շատերի մոտ նկարչի մասնագիտությունը մնում է մանկության երազանք: Ոմանք փորձում են, բայց ոչինչ չի ստացվում: Մի մասն էլ փորձում են , ստացվում է կամ չեն էլ փորձում՝ բնատուր տաղանդով օժտված լինելով, նկարիչ են դառնում:
Ես չեմ դասում ինձ ո՛չ մեկի շարքին, ո՛չ մյուսին:
Ես իսկապես նկարել չէի կարողանում:
Ո՛չ տաղանդն էր իմը, ո՛չ նկարելու հնարավորությունը:
Իմը երազելով նկարելն էր: Նկարելը այն, ինչ ուրիշները չէին տեսնում:
Ամեն առավոտ կիսամթին տնից դուրս գալիս վերցնում էի իմ ներկապնակն ու մեծ սպիտակ թուղթը: Ձեռնոցներիս, գրքերիս ու գլխարկիս հետ մի կերպ այդ պնակն ու թուղթն էլ էի պահում: Քայլում էի սառույցի ճաքճքուն հատվածներով, շնչում էի առավոտվա դեռ օրինական օդը ու առաջ էի շարժվում: Մի կողմից ձեռնոցն էի դնում, մյուս կողմից՝ գլխարկս հագնում: Ամենաերազայինն ու եթերայինը այդ ամենն անելուց հետո նկարելն էր: Ես չունեի արվեստանոց, որտեղ կկարողանայի նկարել իմ իրականության վերածված ցանկությունները, չունեի տուն, որ արվեստանոցի վերածեի, գրո՛ղը տանի, նույնիսկ աթոռ չունեի:
Ունեի ինձ, ներկապնակս ու այն մեծ թուղթը, որը ամեն երեկո գնում էի դասից վերադառնալիս:
Սառույցը, ձյունը, բուքը, թե անձրևը, իմ բնորդներն ու բնորդուհիներն էին, որոնց կարող էի ժամերով պատկերել. ամենակարևորը՝ առանց որևէ դրամի: Ես նկարում էի, նկարում ու նկարում: Քամին այս ու այն կողմ էր տանում թուղթս, ձյունը խառնվում էր ներկերիս, անձրևը լացեցնում էր իմ ոչ այնքան ուրախ կերպարներին: Մենք ընկնում էինք քաոսի մեջ, իրար էին խառնվում ներկերն ու թղթերը, տերևներն ու ցեխը վազում էին իմ հետևից, սառույցը իր վրա էր առնում ինձ: Մենք ճախրում էինք բնության մաքրագույն էջերով, թերթում էինք այն մեծ թղթերս, որոնք էլ ունակ չէին լինում տանելու ներկերի գոյությունը, վազում էինք, վազում:
Ես նկարում էի:
Չունեմ ո՛ր ներկապնակ, ո՛չ ներկեր, ո՛չ էլ մեծ թուղթ:
Բայց նկարում եմ:
Վազում ու ճախրում եմ:
Ապրում եմ:
Երևի լավագույնը պահի զգացումն է: Ու կարևոր էլ չէ՝ այդ պահը իրական է, թե քո ստեղծածը:
Զգացե՜ք ու վայելե՜ք:)))
Comments