Skip to main content

Նկարչի աչքերից

Ներկապնակի գույներից միայն սևին ու սպիտակին էի ծանոթ:
Ուրիշ գույն էլ տանը չկար:
Բայց ցանկությունը միշտ գերազանցում է հնարավորություններին:
Երևի բոլոր մարդիկ իրենց կյանքի որոշակի պահերի երազում են նկարիչ դառնալ: Շատերի մոտ նկարչի մասնագիտությունը մնում է մանկության երազանք: Ոմանք փորձում են, բայց ոչինչ չի ստացվում: Մի մասն էլ փորձում են , ստացվում է կամ չեն էլ փորձում՝ բնատուր տաղանդով օժտված լինելով, նկարիչ են դառնում:
Ես չեմ դասում ինձ ո՛չ մեկի շարքին, ո՛չ մյուսին:
Ես իսկապես նկարել չէի կարողանում:
Ո՛չ տաղանդն էր իմը, ո՛չ նկարելու հնարավորությունը:
Իմը երազելով նկարելն էր: Նկարելը այն, ինչ ուրիշները չէին տեսնում:
Ամեն առավոտ կիսամթին տնից դուրս գալիս վերցնում էի իմ ներկապնակն ու մեծ սպիտակ թուղթը: Ձեռնոցներիս, գրքերիս ու գլխարկիս հետ մի կերպ այդ պնակն ու թուղթն էլ էի պահում: Քայլում էի սառույցի ճաքճքուն հատվածներով, շնչում էի առավոտվա դեռ օրինական օդը ու առաջ էի շարժվում: Մի կողմից ձեռնոցն էի դնում, մյուս կողմից՝ գլխարկս հագնում: Ամենաերազայինն ու եթերայինը այդ ամենն անելուց հետո նկարելն էր: Ես չունեի արվեստանոց, որտեղ կկարողանայի նկարել իմ իրականության վերածված ցանկությունները, չունեի տուն, որ արվեստանոցի վերածեի, գրո՛ղը տանի, նույնիսկ աթոռ չունեի:
Ունեի ինձ, ներկապնակս ու այն մեծ թուղթը, որը ամեն երեկո գնում էի դասից վերադառնալիս:
Սառույցը, ձյունը, բուքը, թե անձրևը, իմ բնորդներն ու բնորդուհիներն էին, որոնց կարող էի ժամերով պատկերել. ամենակարևորը՝ առանց որևէ դրամի: Ես նկարում էի, նկարում ու նկարում: Քամին այս ու այն կողմ էր տանում թուղթս, ձյունը խառնվում էր ներկերիս, անձրևը լացեցնում էր իմ ոչ այնքան ուրախ կերպարներին: Մենք ընկնում էինք քաոսի մեջ, իրար էին խառնվում ներկերն ու թղթերը, տերևներն ու ցեխը վազում էին իմ հետևից, սառույցը իր վրա էր առնում ինձ: Մենք ճախրում էինք բնության մաքրագույն էջերով, թերթում էինք այն մեծ թղթերս, որոնք էլ ունակ չէին լինում տանելու ներկերի գոյությունը, վազում էինք, վազում:
Ես նկարում էի:
Չունեմ ո՛ր ներկապնակ, ո՛չ ներկեր, ո՛չ էլ մեծ թուղթ:
Բայց նկարում եմ:
Վազում ու ճախրում եմ:
Ապրում եմ:




Երևի լավագույնը պահի զգացումն է: Ու կարևոր էլ չէ՝ այդ պահը իրական է, թե քո ստեղծածը:
Զգացե՜ք ու վայելե՜ք:)))


Comments

Popular posts from this blog

Ես արդեն մեծ եմ

 Ձեռքս էր ընկել հայոց լեզվի 6-րդ դասարանի դասագիրքը: Թերթում , թերթում էի : Չափազանց լավ գիրք էր և ոչ միայն հայոց  լեզուն մատուցելու առմամբ , այլև գիրքն իր հագեցվածությամբ , իմաստուն խոսքերով , տեղեկատվությամբ: Եվ հերթով սկսեցի ընթերցել ասույթները , որ զետեղված էին յուրաքանչյուր դասի վերջում: Կարդում էի և հիանում մեծերի իմաստուն խոսքերով և մտածում , որ , եթե ես այդ տարիքում այդ գիրքը կարդացած լինեի Հանճար կլինեի : Կարդացի , կարդացի և հանկարծ նկատեցի "Ես արդեն մեծ եմ " վերնագրով առաջադրանք ՝շարադրություն գրելու: Չափազանց շատ դուրս եկավ այդ վերնագիրը և մոտ մեկ ամիս մտածում էի , թե ինչ գրել( թե ասա 6-րդ դասարանցին որտեղից գրեր???) : Եվ վերջիվերջո գրիչս , այս դեպքում ստեղնաշարս վերցրեցի ձեռքս: Չէ , չէ , չէ ... Ես մեծ չեմ , ես երբեք մեծ չեմ էլ դառնա , համենայն դեպս երբեք չեմ ընդունի այս , որ մեծ եմ :)  Ինչիս է հարկավոր մտածելը մեծ լինելու մասին , եթե կարելի է անհոգ , թեթև , ուրախ , երբեմն անմիտ ապրել...  Մեծերին շատ բաները թույլատրելի չէ , շատ բաները անկառավարելի , ...

Ով եմ ես?????

     Գիտեք, ամեն անգամ, երբ ինձ տարիներ շարունակ հանձնարարում էին գրել շարադրություն իմ մասին ,թե ով եմ ես,ինչպիսին եմ ես,ինչեր եմ սիրում :Ճիշտ է, մասամբ ես կարողանում էի տալ այդ հարցի պատասխանը ,սակայն այժմ ինչ - որ բան փոխվել է , քանի որ ես կարող եմ հանգիստ պատմել իմ մասին ,թե ինչպիսին եմ ես,ինչ եմ սիրում և այլն......... Եվ  գիտեք , իմ կարծիքով ինձ ամենից շատ  փոխեցին սոցիալական  կայքերը, և ես հիմա ազատ կարողանում եմ շփվել իմ ընկերների հետ վիրտուալ աշխարհում և հակառակվելով շատերին պիտի ասեմ, որ համացանցը այդքան էլ վատը չի, եթե դու կարողանում ես ճիշտ ձևով այն օգտագործել:Իսկ հիմա տամ հիմնական պատասխանը ողջ այս նախաբանից հետո, թե ով եմ ես.....      << Մարդը  ոչ հրեշտակ է , ոչ էլ կենդանի, և նրա դժբախտությունը այն է , որ ինչքան շատ է ձգտում հրեշտակի նմանվել, այնքան  շատ է նա վերածվում կենդանու>> Բլեզ Պասկալ     Հրաշալի խոսքեր է գտել Պասկալը բնութագրելու մարդուն և առանց չափազանցության:       Իսկ ...

Ես հաշվում եմ աշնան գույները

Մեկ ամսից քիչ ավել ժամանակ է մնացել , որպեսզի ավարտվի ամառը և սկսվի աշունը: Աշուն , որը կլինի սկիզբը նոր ուսումնական տարվա ՝ իմ վերջին դպրոցաուսումնական տարվա: Ամենակարևորը կլինի սկիզբը մի ուս.տարվա , որ համոզված եմ ՝ լինելու է չափազանց զբաղված  , հագեցած բազում  թվերով , խնդիրներով  , բառերով, վարժություններով  , ստեղծագործություններով , բայց ոչ ՝ Օդով: Իսկ օդը .. օդը ...  բազմիցս խոսել եմ , թե ինչ է նշանակում ինձ համար և հենց այդ պատճառով էլ բլոգս օդով է  ..     Եվ հենց այդ  հագեցվածության , զբաղվածության պատճառով էլ ես հաշվում եմ աշնան գույները : Ինձ ոչինչ երբևէ  չի գրավել աշնան մեջ , չի էլ գրավի երևի , բացի գույներից: Միակ հետաքրքիր բանը աշնան մեջ ՝ աշնան անթիվ , անհամար գույներ , որոնք հաշվում ես , հաշվում ... Բայց անկոպար են թվում ...  Հենց գույներով է , որ աշունն առանձնանում է մյուս եղանակներից ... 5994,5995,5996,5997.... Սրանք վերջ չունեն  :)