Ես

Մնացել էի մենակ աշխարհում ՝ երկրում ՝ քաղաքում ՝ տանը ...
Քանի՜- քանի՜սներն են ՝ կարդալով Ռոբինզոն Կրուզոյի մասին , երազել մի օր հայտնվել այնտեղ , որտեղ նա էր : Ապրել , նույնիսկ առանց Ուրբաթի , առանց ապագա օգնության ու որևէ մարդու : Գրքերում ու ֆիլմերում ամեն անգամ հանդիպածս մենակությունը , որը գրեթե միշտ վատ ավարտ էր ունենում , տեսա և ես ...
«Տանը մենակ» ֆիլմի յուրաքանչյուր կադր իմ տարիքի յուրաքանչյուր երիտասարդ գիտեր  անգիր և դեռ այն ժամանակ երազել էր հայտնվել այդ իրավիճակում :
Ես էլ մի օր մնացի մենակ :
 Այո՛ , այո՛ , ինչպես այդ տղան , որ Սուրբ ծննդյան տոներից առաջ արթնացավ  և չգտավ ոչ մեկին այն մեծ տանը , այդպես էլ ես էի ...
Արթնացա վաղ ՝ չհամաձայն սովորություններիս , քնել ցանկանում են բոլորը ՝ անկախ տարիքից ու մասնագիտությունից : Դա էլ է երևի արդեն մասնագիտություն  : Քանի որ կիրակի էր ,  սովորության համաձայն , վերցրի իմ ոչ այնքան սիրելի գիրքը և սկսեցի կարդալ ավելի դանդաղ , քան կրիայի բոլոր քայլերը միասին վերցրած : Չսիրած գիրքը կարդում ես ավարտելու համար , սիրելին կարդում ՝ չավարտելու համար : Կարդալս էլ օգուտը չտվեց, ինձ համոզեցի , որ արթնանամ , անցա ողջ տնով , չկար ոչ ոք : Մոռանալով , որ կիրակի է , ենթադրեցի , որ բոլորն էլ աշխատանքի են : Որոշեցի պատուհանից դուրս նայել , միգուցե արևն ինձ ստիպեր վերջիվերջո արթնանալ : Ի զարմանս ինձ ՝ դրսում էլ ոչ ոք չկար : Ամպամած էր ու անձրևոտ : Սիրելի եղանակը , արդեն սիրելի դարձած օրվա միակ լրացումը կարող է լինել : Վերցրի ինչ-որ ժակետ ու վազեցի դուրս : Մարդիկ էլի չկային . պատճառը կարող էր լինել կա՛մ իմ չափից դուրս շուտ արթնանալտը , կա՛մ իսկապես , շատ անհավատալի թվացող , իմ միայնակ մնալու երազանքը : Ամպրոպի ու անձրևի կռվում էլ հաղթեց անձրևը : Եվ ի՜նչ հաճելի էր զգալը , որ բացի քեզնից շուրջդ էլ ոչ ոք չկա ... գոնե այդ պահին , գոնե այնտեղ ... Հաճելի էր անձրևի յուրաքանչյուր կաթիլի շունչը քո շնչի վրա ու ամպրոպի ՝ ականջ շոյող երաժշտությունը միմիայն քեզ համար :
Գոռում էի ու երգում ՝ չհավատալով և ոչ մի այլ իրականության ,  քան հենց այդ էր ...
Այդ պահին ես աշխարհում ամենաերջանիկ մարդն էի ՝ թաթախված անձրևի ու ամպոպի , իմ երազանքների ու իրականության մեջ :
Ու հասկացա
Որ երազանքին պետք է հավատալ; , ինչպես ես ՝ ամեն անգամ  իմ սիրելի ֆիլմը դիտելիս ,
Որ մարդը կարող է երջանիկ դառնալ , ոչ թե շռայլություններից ու մեծամեծ ամենինչություններից , այլ անձրևից ու ամպրոպից ,
 Որ մենք բոլորս էլ բոլորի մասն ենք ՝ նույնիսկ մեր ամենառանձին ցանկություններից ,
Որ մենք , հե՛նց մենք ենք մեր կյանքը ստեղծողն ու վայելողը ,
 ու որ ես պարզապես սիրում եմ կյանքը ՝ տարօրինակ ու միօրինակ :

մինչ էլի եզրակացություններ էի անում, արթնացա ...
միևնույնն է , երջանիկ էի , իմ ապրած ու ապրելիք , ներկա ու ապագա կյանքի համար :
Երջանի՛կ եղեք  )))))