Ուղեղի կյանքը առանց երջանկության ՝ ժանգոտած նեյրոններով :)

Nec sine te quidquam dias in luminis oras ,
Exoritur, neque fit laetum , neque amabile quidquam ...


Երևի մեկ շաբաթից քիչ ժամանակում ավարտեցի Խուան Վալերայի "Պեպիտա Խիմենես"
վիպակը ...  Այսինքն , չէ՜՜՜՜... Չեմ ավարտել .... Դեռ 5 էջ ունեմ... Սրբորեն պահում եմ այդ 5 էջը , որպեսզի մի օր էլ երկարաձգեմ իմ հաճույքը ...

Երբեք չէի կարող մտածել , որ գրքերը այդքան հաճույք ու  ուրախություն կպարգևեն ինձ , ինչպես հիմա ...  Չէի մտածի , որ կարող էի ժամերով գիրք կարդալ .. Պարզապես կարդալ , այլ ոչ թե կեսից մտածել ուրիշ բաների մասին , երևակայության  շարժիչը մաիցնել և մոռանալ գիրքը .. ԿԱՐԴԱԼ  ....

Մարդիկ իրենց համար ստեղծում աշխարհներ , որոնցից գլուխ են հանում միայն իրենք : Ստեղծում են պրոբլեմներ , որոնք  հեշտորեն կարող են լուծվել .. Բայց ո՜՜՜՜չ , նրանք պատկերացնում են , թե իրենց  խնդիրներից ուրիշները չունեն  , ոչ ոք չի կարող լուծել  նրանց ոչ մի խնդիրը .. Մինչդեռ նրանք , նույնիսկ մտածելով , կարող են հաղթահարել այն , ինչ իրենց մտքի արդյունքն է ...

Վաղվանից կսկսեմ մեկ այլ գիրք , կընկղմվեմ այդ աշխարհը , երբեմն  կմոռանամ այն ամենը , ինչ շրջապատում է ինձ ... Հետո կմոռանամ նախկին գրքերը ... Միգուցե հիշեմ որևէ տող , որ ընդհանրապես կարդալու ընթացքում չէի էլ նկատել  ... Կհիշեմ ու կնկատեմ , որ ավելի լավն ու գեղեցիկն էր , քան կարդալու ընթացքում նկատածները ...

Մարդիկ սիրում են երջանկությունը , պաշտում ուրախությունը , բայց իրենց դարձնում  ամենաբութ արարածները աշխարհում ... Իրենց պատում են տխրությամբ ու ժանգոտած մտքերով ... Ժանգոտած ուղեղ ,  սևացած երկաթե նեյրոններ , որ այլևս չեն էլ շարժվում ... Ո՛չ ... Նրանք հոգնել են շարժվելուց , նրանք չեն ուզում գործել հանուն զրոյի , հանուն ոչնչի ... Նրանք ուզում են մաքրվել , նրանք ուզում են պարզապես լինել խելացի , բայց ... Ուշ է  :)
Ժանգը երբեք էլ չի անցնում , ժանգը մնում է ժանգ , երկաթը մնում է երկաթ , նեյրոնն էլ անբուժելի հիվանդությամբ են հիվանդանում ... Նրանք հիվանդանում են ոչնչությամբ ...

Եվ ոչինչ առանց քեզ աստվածային աշխարհում չի ծնվում ,
Առանց քեզ չկա ոչ մի երջանկություն ու ուրախություն ...

Լուկրեցիոսի այս խոսքերը , որով ավարտվում է իմ արդեն սիրելի դարձած վիպակը , վերաբերվում է  սիրող մարդկանց ... Բայց ես այն կվերագրեմ բոլոր-բոլորին  ....
Չկա երջանկություն առանց  ընտանիքի ... Չկա երջանկություն առանց ընկերների ... Չկա երջանկություն , երբ դու չես ուզում .... Չկա երջանկություն , երբ պարզապես չես ապրում ....