Իսկ եթե պահարանը լսեր ...

  Ռմբահարում էի մեր տան պահարաններից մեկը , որտեղ պահված էին իմ դպրոցական տարիների տետրերը , օրագրերն ու նկարները ... Մեծանում ենք  :)
  Ինչքա՜՜ն կյանք , միտք ու ժամեր եմ ծախսել այդ ամենի վրա ... Չէ՛ , չեմ ափսոսում ... Այդ ամենի շնորհիվ է , որ այսօր  րոպե առ րոպե կարող եմ ավելին իմանալ , քան գիտեմ , քան ժամանակին իմացել եմ  ... Մեծանում ենք  :)
Իհարկե , վստահ կարող եմ ասել , որ մի տարվա ընթացքում ավելի շատ բան իմացա , քան այդ  տասնմեկ տարիների ընթացքում , բայց եթե  չլինեին այդ տարիները չէի լինի և ես ... Մեծացանք :)
  Օրագրերումս ուղղագրական անիմաստ սխալներ , ամեն 5-ի կամ  9-Ի համար տարվող մտային պայքար ուրիշ աշակերտների հետ ,  ժամերով տանջանքներ գերազանցիկ լինելու համար , մեղմ ասած ոչ սիրելի ուսուցիչների հետ համակերպում ՝ հանուն լավ գնահատականի ... Ես այդպես էլ ցածր գնահատական ստացա  ( բացի վարքի անբավարարներից  ;)) , չվայելեցի այդ հաճույքը , բայց հիմա այդ օրագրերը թերթելով հաճույք եմ ստանում ... Մեծացանք ?
 Նկարում էի նույնը , ինչ հիմա ... Աչքեր էի նկարում .. Միգուցե տարիներ անց  , երբ հետաքրքրությունս ուրիշ բաների նկատմամբ կորի կամ պարզապես ժամանակ գտնեմ հոգեբանություն ուսումնասիրելու համար , հասկանամ , թե ինչում եմ նկարել ու նկարում աչքեր ... Բայց չենք փոխվում ...
 Գտել էի նաև իմ այդպես էլ չստացված ՛՛ դիզայներական կենտրոնի ՛՛ նկարները ...  Գիտե՞ք դա իմ երազանքն էր , այնտեղ կար նաև իմ ընկերուհու երազանքը ևս ... Ոչինչ չէր փոխվել , այդ ալբոմը 2007 թվականի ալբոմ էր ... Այսօր 2013 թվականի հուլիսի 17-ն է . ո՛չ իմ , ո՛չ ընկերուհուս երազանքը չի փոխվել  :) Ես երազում եմ ունենալ իմ սեփական դիզայներական կենտրոնը , նա երազում է դառնալ դատավոր ...
 Չենք մեծանում , իրար են գումարվում բոլոր տարիները , որ մենք ապրում ենք , բայց չեն գումարվում մեր մտքերն ու երազանքները , այլ մնում են որպես երազանք ... Մի օր կատարվելու կամ այդպես էլ մանկության երազանք մնալու համար ...