Մեկ-մեկ այնքան ես ուզում ինչ-որ բան գրել : Գլխումդ էլ բազում մտքեր կան , բայց այդպես էլ չես կողմնորոշվում ՝ ինչի մասին գրել: Հիմա հենց այդ պահն է , երբ այնքան բան կուզեի ասեի , բայց բառերս այնքան քիչ են : Կուզենայի անդրադառնալ Չելսիի հաղթանակին , մի շարք այլ կարևոր իրադարձությունների: Բայց դա հետո ... Կգրեմ , թե ինչքան անտանելի կարող են լինել մարդիկ : Չգիտեմ Դուք նկատել եք , թե ոչ , բայց կան այնպիսի մարդիկ , որոնք միանգամից հենց առաջին հայացքից վանում են : Եվ հետաքրքիրն այն է , որ նրանք վանում են , ոչ միայն առաջին հայացքից , այլև իրենց խոսքից , շարժուձևից , յուրաքանչյուր արտասանած բառից ու մտքից: Այդ մարդիկ այնքան անիմաստ են , այնքան անմիտ: Ընդհանրապես , ըստ իս , ամեն մի մարդ ապրում է ինչ-որ մի նպատակով կամ միգուցե նպատակներով , երազանքներով: Բայց նրանք ապրում ենք զուտ ապրելու համար , ուղղակի շնչելու ... Թե ասա ընդհանրապես չապրեիք էլի ... Միգուցե մի քիչ կտրուկ եմ մոտենում , բայց ախր անդիմադրելի է : Մարդիկ կարող են ժամերով նստել ու ոչինչ չխոսել: Կամ էլ այնքան ճղճիմ թեմաներից խոսել մաքսիմում գդալից .. Մեկը գտնվեր հարցներ , թե այդ գդալի մեջ ինչ են գտել??? Շատ չգրեմ , թե չէ մի մեծ բողոք կստացվի: Չէ՞ որ սա իմ ամենասիրելի թեման է :Չերկարացնեմ ու ասեմ գդալից այս կողմ էլ կյանք կա ... Հետաքրքիր ապրե՛ք : Ինչպես ասում են " ԳԴԱԼԸ ՁԵԶ ԱՊԱԳԱ ՉԻ ":
Comments