Ռեալ Մադրիդ ու էլ բան չէ ☺

Հայտնի մարդկանց հարցազրույցների ժամանակ միշտ հարցնում են՝ «եթե նորից ծնվեիր, ի՞նչ կփոխեիր կյանքումդ» կամ «նույն կյանքը կուզեի՞ր ապրել» և այլն:

Հազարումի բան կփոխեի, լիքը մարդկանց կհանեի, բազմապատկում-բաժանում կանեի, հեղափոխություններ կանեի, բայց մի ընտրություն կա, որ կմնար նույնը: Էս կյանքում, մյուս. էական չէ: Կլինեի «Ռեալ Մադրիդի» երկրպագու: Հաստատ: Ու էդ որոշումը ամենագիտակցականը կլիներ կյանքիս բոլոր որոշումներից: Ամենաճիշտը՝ մնացած կյանքերիս որոշումներից ևս:

Ժամանակին, երբ Տորրեսը ակումբից ակումբ էր տեղափոխվում, հերթով սկսում էի «երկրպագել» էդ թիմին: Հետո հասկացա, որ չէ՛, ախր ես ընդհանրապես էդ թիմերի հետ կապ չունեմ, ես ուղղակի Տորրեսին եմ սիրում. որպես մարդ, որպես ֆուտբոլիստ, որպես Տորրես: Բայց ինչքան շեղվեի ֆուտբոլային ճիշտ ուղուց, Ռեալը միակն էր, ում նկատմամբ սերը, հարգանքը հավերժ էր:

Չէ, իհարկե, ես 50 տարեկան չեմ ու չեմ կարող պատմել մեծ ֆուտբոլային փորձիցս և այլն: Ընդամենը 20 տարեկան եմ, որից եթե հանենք չգիտակցված կյանքն էլ, տակը բան չի մնա: Բայց էդ բան չմնացածը, որը դեռևս սկսվել ա 2000-ականների սկզբին Զիդանի ու Բեքհեմի ֆիշկաներով, աշխարհի ու Եվրոպայի առաջնություններին պաստառներ սարքելով, հաստատ բոլոր փաստերով ու դեպքերում պատկանում ա Ռեալին:

Նույնիսկ շատ փնտրելու դեպքում, երևի, չէին կարող գտնել բառ, որը բնորոշ կլիներ էդ թիմին: Ռեալ, ամենառեալ, ամենաիրական թիմ: Մեկ-մեկ վերամբարձ երևույթներ են թվում թե՛ ռեալ բառը, թե՛ արքաները: Բայց հետո նայում ես խաղը: Մտածում ես. «Հը՞ն, ավելի ճիշտ էլ ու՞ր»:

Ու խաղը նայելուց, մեծավ մասամբ հպարտանալուց հետո մի կտոր էլ դու ես քեզ նույնքան  ռեալ ու նույնքան արքայավայել զգում:

Իրականում երբ ինչ-որ թիմի երկրպագու ես, էական չի՝ որ, երբ սիրուն խաղ ես նայում, ու թիմդ հաղթում ա քեզ մեգաերջանիկ մարդ ես զգում: Որովհետև էդ 90 (+3 Ռամոսի համար☺) րոպեները քեզ թույլ են տալիս չմտածել կյանքի մնացած երևույթների մասին: Գործերդ ու դասերդ խեղդում են, բայց էդ 90 րոպեն ֆուտբոլինն ա: Միլիոն հատ խնդիր ունես, բայց հանգիստ ես: Միգուցե հրաշք կա էդ ամենի մեջ, որ բրիտանացի գիտնականները դեռ չեն հասցրել պարզել: Միգուցե: Բայց ամեն ինչից վերացնելու կոճակը մեկնաբանի ամենաառջին բառից ազդում ա, ու դու նվիրվում ես էդ ամենին:

Հետո դառնում ես գերի, գերի թիմիդ, գերի սպասումներիդ ու գերի էն ցանկություններիդ, որ կապում ես թիմիդ հետ: Դու սկսում ես իրենց ընդունել ոչ թե սովորական մարդկանց, այլ մարդկանց, որոնք քեզ հարազատ են: Որոշ պահերի նույնիսկ իրենց ավելի շատ ես հավատում, քան ինքդ քեզ:

Էս ամենը ստեղծում ա խաղը, արքաների-չարքաների, էական չի:  Էս ամենը սերն ա ֆուտբոլի՝ որպես երևույթի մասին: Ֆուտբոլը սեր է, որից պրծում չունենք ☺

հ.գ. վաղը Յուվեստուս-Ռեալ Մադրիդ խաղնա՝ Չեմպիոնների լիգայի եզրափակիչը: Միլիոն փաստարկ Ռեալի օգտին ու մի էդքան էլ Յուվեի: Վաղը կամ արդեն այսօր բոլորն իրար կոկորդ կկրծեն, մեկը անուն կդնի Ռեալին, մյուսը՝ Ռոնալդուին, էն մյուսը խաղը թողած Մեսսին կհիշի ու կգովաբանի... խառնաշփոթի մեջ կլինեն բոլորը՝ ֆուտբոլից հասկացող ու ոչ այնքան: Վերջում կհաղթի որև մեկը: 1 շաբաթից բոլորը կմոռանան: Մնացածս կշարունակենք սիրել մեր թիմերը:

Ռեալ Մադրիդն էլ միշտ կմնա արքա: Մենք կլացենք ուրախությունից կամ պարտության հարվածից (չնայած չէ, պետք չի 😃), բայց կսիրենք էդ թիմը: Ամենաթիմը աշխարհում: Թիմը, որ մեզ տալիս ա արքայության ու իրականության զգացում ու որը ավելին ա, քան թիմը: Ինչքան էլ ձեր հազարումի փաստարկները փորձեն հակառակը ապացուցել:

Ռեալն ինքնին սեր է:

Ուրեմն, առաջ դեպի հերթական տիտղոսը:

ու ամեն դեպքում, Հալա Մադրիդ ♥

պԸրձ:

սկսեք կռիվ անել, արևածաղիկս վերցնեմ, գամ նայելու ☺