Մետրո

Մետրոն, որ իմ ամենօրյա տրանսպորտային կյանքի գլխավոր հերոսն է, այս անգամ էլ դերը փայլուն կատարեց:
Արև էր: Շատ արև:
Իմ սիրելի ժակետը հագած՝ շտապում էի աշխատանքի: Օդը լիացրել էր թոքերս, ուզում էի ժպտալ:
Արև էր: երևի:
Ժպիտներիս, թոքերիս անհունությունից ու օդի գերառատությունից ուշքի գալով՝ թեթև քայլերով մոտեցա ժետոն կոչվածը վաճառողին: Ինչպես սովորությունն է, լուռ տվեցի 100-դրամանոցը, կինն էլ լուռ տվեց այդ նարնջագույն անհասկանալի շրջանակը ու հայացքով ասես ինձ ուղարկեց մետրոյի աղմուկի ու մարդկային բազմության մոտ: Մոռացա շնորհակալություն հայտնել: Անպետքն եմ:
Ահա արդեն մետրոյի շարժումների ծանոթ ձայներին սպասելով՝ կանգնած եմ սառը քարերի ու անդունդի միջև: Չէ՜, չկարծեք, թե մտածում եմ որևէ անհիմն քայլի մասին: Անիմաստ է: Չնայած մետրոյում աշխարհի ներկապնակի գրեթե բոլոր գույներին պատկանող մտքեր են գալիս ու ծակում են ուղեղդ, խոցում ու ճեղքում են մտքերդ, ցավացնում ու ժպտեցնում են հիմար գոյությունդ: 10-ից 11-ի կողմերը մեր կայարանում մարդ գրեթե չկա: Ոմանք արդեն վաղուց հասցրել են աշխատանքի ու դասի հասնել, մյուսներըտ քնած են, հաջորդներին էլ մետրոն չի սպասում. նրանք ուղղակի չկան: Նայում եմ այն մեծ թվերին, որ անսահմանություն թվացող մետրոյի ճանապարհը շեղող պատին հաջորդում են միմյանց: Թվերը նույնն են: Թվերը հին են: Թվերն անցյալ են ու ներկա՝ ժամանակի մեջ ու դրանից դուրս: Միշտ:
Դեռ նոր է գնացել: 5 րոպե կա:
Ի՞նչ անեմ: Հենվում եմ սառը ու իրականության պես անզգամ պատին,  ու ինքս էլ չհասկանում՝ ոնց, ընկնում երազների գիրկը: Թվերի հետ գործ ունենալուց հետո բավականին դժվար է երազանքի որև նշույլ զգալ: Թիվն ու երազն անհամապատասխան են: Հա՛:Քաշում եմ իմ մեջ մետրոյի սառնությունը, զգում եմ պատի անտարբերությունը, թվերը հարվածում են: Ականջներումս Ռոբի Ուիլյամսը «Զգալ»-ով տաքություն է հաղորդում:
Մետրոյի թաց քամին կոկորդումս :
Կյանքս թաց է: Անհամ:
Պատն անտարբեր է: Սառը:
Մեջքս: Դողում եմ: Կյանքիս հարվածների դիմաց այն պարզապես երազանք : Փոքրիկ սառը իրականություն՝ մեծ ու անգույն կյանքի սառցադաշտում:
Ուիլյամս ու «Զգալ»-ը:
Ուիլյամսն իր երաժշտությամբ զգում  ու մեզ զգացնել տալիս:

Այդպես է, չէ՞:
Ամեն անհարմար ու պատեհ պահի միացրու՛ սիրելի երգդ ու խեղդվի՛ր նոտաների մեջ:
Տաքացի՛ր, երբ ցուրտ է:
Զգա՛, երբ անտարբերությունը կանգնած է կոկորդիդ:
Սիրի՛ր, երբ քեզ հավատարիմ են միայն ակորդեոնի ստեղներն ու կիթառի ռիթմերը:
Ապրի՛ր, երբ կյանք չկա:
Անդավաճան ու անկեղծ ընկերոջդ՝ երաժշտությանդ, վերցրու՛ ու փախի՛ր: Հեռու՜, շա՜տ հեռու:
Անցնում է 5 րոպեն:
Թվերն էլի խաբում են:
Մետրոն էլի չկա:
Դաշնամուրի իրար միացող նոտաները շոյում են ականջս:
Նուրբ: Անուշ: Անզգու՜յշ:

Արև է: Շատ արև:
Անհույս դուրս եմ գալիս մետրոյից: Երաժշտությունը հետս : Ես՝ տաք: Նույնիսկ մեջքս է տաքացել: Ժպտում եմ անսահման անկեղծ ու լայն:

Կյանքը մետրո է: Սառն ու անտարբեր: 5 րոպեով: Անցողիկ: