առանց քեզ, իմ լռություն

Լեոնարդ Քոհենի երաժշտությունն էր հնչում:

Նրա բարիտոնն ու երաժշտության ամենադանդաղ նոտաները լցվում էին արյանս մեջ: 

Թոքերս լիանում էին այդ նոտաներով: Բառերը հատ առ հատ խոցում էին երազանքներս: Նոտաները կոտրում էին թևերս, մատներս փշուր-փշուր էին լինում մտքերի անգունությունից, եղունգներս դողում էին անելանելիությունից:

Իսկ Քոհենը երգում էր:

- գո՞հ ես: 

- ինչի՞ց:

- սառնությունից:

- գիտե՞ս, չէ՞, ուզում էի կյանքովս անցած-դարձածը պատմեի: Միգուցե մի բան փոխվեր, չգիտեմ:

- ո՞վ է խանգարում, պատմի՛ր:

- դու ես խանգարում: Հասկանու՞մ ես:

- կներե՞ս:

- հա, հենց դու: Երբ ես ուզում եմ գոռամ, դու պատռվում ես իմ միջից: Դու ինձ ես պատռում: Ուղարկում ես գրողիծոցը, բայց չէ՛, չես հեռանում: Երբ ուզում եմ խոսեմ, հազիվ խոսեմ, ասեմ էն ամենը, ինչ կարևորա, էն ամենը, ինչ էականա, դու կանգնում ես կոկորդիս: Իմ բոլոր չասված բառերին սպանողն ու խարազանողն ես դու: 

Լսու՞մ ես: 

Ու հիմա, հե՛նց հիմա: 

Ես կխոսեմ: Կասեմ, կխոսեմ ու կգոռամ: 

Քոհենը կերգի, ես էլ կերգեմ:

Բայց դու՛, լսու՞մ ես: 

Չես խանգարի: 

Ես կասեմ, որ քեզ ատում եմ, էդ ես քեզ կուղարկեմ գրողիծոցն ու էլ չգիտեմ՝ որտեղ: Քեզ կասեմ հաջող ու էլ երբեք ետ չեմ կանչի:

 Ու դու: Չփորձվես էլ հետ գալ: Չե՞ս լսում: Միացրու՛ քեզ: Դու կհեռանաս ու էլ չես գա: Դու՝ քո գնալով կամոքես իմ բոլոր ցավերը, կստիպես ինձ ավելի լավը դառնալ, կստիպես, հասկանու՞մ ես: Դու սովորությանդ համաձայն՝ անձայն կհեռանաս: Ես էլ կներշնչվեմ անձայնությունիցդ: Հետո կհասկանամ, որ անձայնությունս ինձ չի փրկի: Ինձ կփրկեն բառերս, նախադասություններս, չասված տեքստերս .... «ես»-երս:

Քոհենը կերգի, ես կգոռամ: 

Ու, լսու՛մ ես, հը՞: 

Ես կհաղթեմ. քեզ աշխարհի ծայրը ուղարկելով, իմ բառերը վերգտնելով, կոկորդս սառույցի չափ հատու նախադասություններով քերելով, ջերմությունն ու տաքությունը աղբարկղը նետելով՝ ես կապրեմ:

- առանց քեզ, իմ լռություն:

առանց քո խեղդող անձայնության:

առանց քեզ: