Մի քիչ ավելին

Всё, что надо мне,

И чуть-чуть ещё!

Նոյեմբերյան ցուրտը զոհել էր բոլորիս: 

Մեկն աշխատանքի էր շտապում, մյուսը՝ վազում դասի, խանութների փեղկերը իրենց մշտական տեսքն էին ստանում, մի մորաքույր փողոցներն էր ավլում. նախորդ օրվա տեղատարափ անձրևը անգունացած տերևներն ու իրականությունը խառնել էր իրար: 

Երկինքն այդ օրն էլ բարեհաճ չէր մեր նկատմամբ:

Ցուրտ էր:

Անասելի ցուրտ:

Մենք անշարժ էինք:

Մենք կյանքն էինք փնտրում:

Շարժումի ու անշարժության միջակայքում մենք անզոր կանգնած էինք:

Մեր թևաթափ եղած իրականությունը զենքերը վայր էր դրել: 

Սառն էր:

Մենք սառն էինք:

Անտարբերության սթափեցնող ապտակները մեր բաժանումն էին:

Մեր «մենք»-երը վաղուց արդեն «ես»-ացել էին:

Իսկ կյանքը շարժվում էր:

Մենք շտապում էինք իրար ընդառաջ, որ հեռանանք կամովին:

Երազը անցել էր:Մ

եր շունչը կարկամելով գալիս էր իր հին ռիթմերին:

Մենք պարում էինք:

Պարում էինք առանձին:

Առանց «մենք»-երի:

Ես պարում էի սառնությանս, դու՝ լիակատար անտարբերությանդ հետ:

Ու անտարբերության ու սառնության միայնակ պարերը միախառնվում էին օդում:

Օդը մեր պարահրապարակն էր, մեր մտքերի բեմը, սառնության հարթակը, կյանքերի կետը:

Օդում թևածում էր անտարբերության համը:

Չէ՜: 

Ես վախենում եմ թռչուններից:

Այդ նրանք չէին:

Դա մենք էինք՝ մեր զգացմունքներով ու ցավերով, ձեռքերի անտեսք հպումներով, անկյանք մտքի երազներով:

Մեր պարը դատարկ էր:

Ես դատարկ էի՝ իմ սառնությամբ,դու՝ քո պարզ անտարբերությամբ:

Կյա՞նքը:

Շարժվում էր:

Նոյեմբեր էր:

Ցուրտ:

Ճերմակամազ տատիկը ավլում է փողոցը: Անձրևը խառնում էր բոլոր պլանները:

Ցուրտ էր: Անտանելի ցուրտ:

Իսկ մե՜նք:

Իսկ ե՞ս:

Մենք պարում էինք:

Սառնության մեջ ու սառնությամբ:

Անտարբերության անտարբերությամբ:

Ինձ պետք էր «մենք»-ը:

Այդ պարը:

Սառը:

Դա այն էր, ինչ ինձ պետք էր:

մի քիչ ավելին:

մի քիչ...