Արուսը

Սովորական աղջիկ էր Արուսը:

Իմ երազանքն էր Արուսը:

***

Արուսի հետ ծանոթացել եմ համալսարանում: Ինչ-որ «հայտնի» հոգեբանի հետ հանդիպում էր: Ողջ համալսարանը եկել էր այդ «հայտնի»-ին լսելու: 

Ծիծաղելի է. պաստառի վրա գրված էր, որ հայտնի է, բայց մեզնից և ոչ ոք նրան չէր ճանաչում: Գնացել էինք, որովհետև «հայտնի էր»: Այդպես է, բոլոր «հայտնի»-ների հետևից գնում ենք: 

Սովորությանս համաձայն՝ դահլիճի վերջում էի նստել, որպեսզի հանգիստ լսեի «հայտնի»-ին, իսկ եթե չհետաքրքրեր՝ գոնե ոչ ոքի չէի խանգարի: Հանդիպումն արդեն սկսվել էր և, ինչպես ենթադրում էի, հետաքրքիրը միայն դահլիճի նոր վերանորոգված պատերն էին: Մինչ ուսումնասիրում էի «գեղեցկագույն» պատերը, եկավ ու աննկատորեն կողքս մի աղջիկ նստեց: Բաց վարդագույն կիսաշրջազգեստ էր հագել՝ ավելի բաց վարդագույն կոշիկներով: Միշտ կարծել եմ, որ վարդագույնի ոչ մի երանգ ոչ ոքի չի սազում, բայց... Արի ու տես, որ սխալվել էի: Այդ աղջիկը չափազանց գեղեցիկ էր իր վարդագույնի և իմ իրականության համար: Մինչ կհասցնեի ուսումնասիրել այդ աղջկան, թեքվեց իմ կողմ և ասես հազար տարվա ծանոթի՝ հարցրեց.

- Ո՞րն է քո ամենանվիրական երազանքը:

Շփոթվեցի, նման հարցի չէի սպասում:

- Կներե՞ս:- Կներեմ, - ծիծաղելով ասաց նա, - բայց հարցիս պատասխանիր:

- Բայց ինչի՞ համար:- բնավորությանս համաձայն՝ կասկածամտորեն հարցրի:

- Հետո կասեմ: Հիմա պատասխանիր ու վերջ:

- Գոնե անունդ ասա, որ իմանամ, թե ում եմ պատմում երազանքիս մասին:

- Արուս :)

- Ես էլ Արմանն եմ:

- Դե ասա՛: 

Մտածում էի՝ ի՞նչ կապ կա իմ ու այդ աղջկա մեջ, նրա ինչի՞ն է պետք իմ երազանքը, ինչու՞ ասաց իր անունն ու, ընդհանրապե՛ս, ինչու՞ ինձ ընտրեց այս բազմության մեջ: Այնքան էի տարվել մտքերով, որ մոռացել էի թե՛ «հայտնիի», թե՛ մնացած բոլորի, թե՛ նույնիսկ Արուսի ներկայության մասին: Եվ նա էլ, կարծես նկատելով, որ մտքերիս հետ արդեն հեռուն եմ գնացել, թեթևակի խփեց ուսիս՝ հարցնելով.

- Չե՞ս ասում:

- Ասում եմ, կներես:

Ես չգիտեի, թե ինչու էի անծանոթ աղջկան պատմում իմ երազանքի մասին, մանավանդ, որ միշտ կարծել եմ, թե երազանքիս մասին միայն ես պիտի իմանամ:

-Երազա՜նքս:

Ը՜՜մ... Ես չափազանց դպրոցական, մանկական, էլ չգիտեմ էլ, թե ոնց ասեմ. չափազանց անիրական ու հասարակ երազանք ունեմ: Իմ երազանքը Նյու Յորքի բարձրահարկ շենքերը չեն, ծովերն ու նավերը չեն, նույնիսկ պաշտոն ստանալը չէ: Իմ երազանքը ... - օդը չէր հերիքում, ես առաջին անգամ բարձրաձայնում էի իմ անիրական երազանքի մասին: Իմ երազանքը բոլոր այն մարդիկ են, որոնք հիվանդ են: Ես ուզում եմ առողջ տեսնել աշխարհի ցանկացած կետում բնակվող մարդու: Գիտեմ, անիրական է, այդպես չի լինում բայց ես հավատում եմ, որ մի օր բոլորը կկարողանան հաղթահարել յուրաքանչյուր հիվանդության արգելք: Ու ... իմ անիրական երազանքն էլ մի օր անպայման իրականություն կդառնա: 

Տարված պատմում էի երազանքիս մասին, երբ «հայտնին» որոշեց ինչ-որ հոգեբանական թեստ անցկացնել: Ու չգիտես՝ ինչու, չգիտես՝ որտեղից, որոշեց, որ այդ բազմության միջից հենց ինձ պիտի ընտրի ու հրավիրեց բեմ: Ներողություն խնդրեցի Արուսից, որը մինչ այդ կլանված ինձ էր լսում, և բարձրացա բեմ: Վերադարձա տասնհինգ թե քսան րոպեից, չեմ հիշում: 

Բարձրանում էի աստիճաններով ու մտածում Արուսի մասին, նրա վարդագույն զգեստի ու իմ չափից դուրս մեծ անկեղծության: Մտածում էի, թե ինչ կարող էի պատմել նրան, որոշել էի նույնիսկ սուրճի հրավիրել: Սակայն...հիասթափությունս առավել, քան մեծ էր: Բարձրացա ու տեսա, որ նա այնտեղ չէր: Այն վարդագույն զգեստով աղջիկը, որին ես այնքան անկեղծորեն հավատացի: Հարցրի Արուսի կողքին նստածներին, ոչ ոք ոչնչից տեղյակ չէր: Դուրս եկա դահլիճից, փնտրեցի ողջ համալսարանով, վազեցի դուրս: 

Չկար:

Այն վարդագույն զգեստով աղջիկը, որին ես այնքան հավատացի:

Այդ օրվանից ես էլ երբևէ չտեսա Արուսին, չլսեցի նրա մասին ու չխոսեցի:Այդ վարդագույն զգեստով աղջկա մասին, որը դարձավ իմ երազանքի տերն ու իմ իրական երազանքը:

***

Ու ես այսօր գրում եմ իմ պատմությունը, որպեսզի կարդալուց հետո դուք սովորեք առաջ գնալ: Որպեսզի ձեր երազանքը երբեք բաց չթողնեք, նույնիսկ տասնհինգ րոպեով: 

Կռվե՛ք հանուն դրա:

Ես չգտա Արուսին, բայց նա դարձավ իմ երազանքը:

Իրականացրե՛ք ձեր երազանքը:

Սովորական աղջիկ էր Արուսը:

Իմ երազանքն էր Արուսը: