Ես հաղթում եմ բոլոր հնարավոր այն մրցություններում, որտեղ իմ գիտելիքն ու ուժերը համապատասխանում են:
Ես ունեմ աներևակայելիորեն գեղեցիկ արտաքին: Միրանդա Քերը կերազեր ինձ պես ապրեր ու ինձ պես այնքա՜ն գեղեցիկ ու նուրբ լիներ:
Ինձ բոլորը սիրում են: Զարմանալի՞ է, չէ՞: Բայց դա չափազանց հայտնի իրականություն է:
Համալսարանում իմ գնահատականները այնքան բարձր են, որ ուրիշները նույնիսկ չեն էլ համարձակվում սովորել: Ժամանակի անիմաստ վատնում կլինի:
Ես սիրում եմ ինձ, չեմ թերագնահատում ինձ ու սիրում եմ այն իրականությունը, որտեղ ապրում եմ:
Եթե կլինի այնպիսի մարդ, որը վերը նշված «ինքնակենսագրականը» կհամարի իրենը, ես միայն մեծագույն հաճույքով կզրուցեմ նրա հետ, նկարն էլ կվերցնեմ ու կխփեմ մեր տան բոլոր պատերին՝ իրեն նմանվելու շահադրդմամբ: Ես կվատնեմ իմ բոլոր գրքերը, մտքերը, հոդվածները, առողջությունն ու կյանքը, միայն թե նրան նմանվեմ: Իսկ քանի դեռ իմ իրականությունը, վերին պատմության համեմատ, այլ է, ես կպատմեմ իմը:
Ամեն երեկո ես պատուհանից դուրս եմ նայում: Սովորություն է դարձել, անուղղելի սովորություն:
Բացում եմ պատուհանը ու սկսում վայելել ամենամաքուր օդը: Քամին մազերս աշխարհի 4 կողմերով պտտացնում է, աչքերիս փոշեհատիկները սովորություն են դառնում, իսկ ես...
:) Ես վայելում եմ:
Դրսում այն իրականությունն է, որին այնքա՜ն ձգտում ենք ու որին այնքա՜ն չենք հասնում:
Ես նայում եմ անմշակ ու ամենասիրուն հողերին, վաղուց արդեն փոշոտված ծառերին ու թփերին ու հասկանում, որ իմ «ինքնակենսագրականը» միգուցե և կատարյալ չէ, բայց իմն է՝ սառը, չոր ու կոպիտ, երբեմն ցավեցնող ու քարոտ. իմ իրականությունը:
Ես համալսարանում սովորում եմ այնքան, ինչքան ես եմ ուզում:
Չե՞մ փայլում, հոգ չէ, դա ինձ դուր է գալիս:
Ես չունեմ Միրանդա Քերի արտաքինը:
Տանջվե՞մ:
Չէ :)
Չափազանց անհարմար կլիներ իր արտաքինով Հայաստանում ապրելը:
Ես իդեալական չեմ:
Ու՞մ խաբեմ:
Իմ թերությունները գերազանցում են հազարավոր «հրեշտակների» թերություններին:
Ու գիտե՞ք՝ ինչու:
Որովհետև աշխարհում ամենաճիշտը այն մարդիկ են, որոնք ամենասխալն են: Որոնք չեն ապրում հարևանի համար, չեն շնչում՝ ընդդեմ ուրիշի: Նրանք, որոնք սխալվում են միմիայն նրա համար, որպեսզի ավելի մոտիկից զգան հե՛նց քամու սառնությունը, չքայլող քաղաքի լռությունը, սառն ու դառը իրականությունը:
Եթե սիրում եք կյանքը, դադարե՛ք լինել իդեալական: Երբեք ու ոչ ոք դեռ իդեալական չի եղել:
Իսկ եթե ձեզ թվում է, որ հայտնվել է այդ ամենան ու որ այդ գերագույնը դուք եք, ուրեմն վազե՛ք, փախե՛ք ձեզնից, ձեր իրականությունից, ձեր շրջապատից: Բայց մի՛ եղեք այդ իդեալականը, այդ ամենաճիշտը, որն ավելի սխալ է:
Կյանքը կատարյալ է իր անկատարությամբ: