Ցունամի

Առավոտյան դու արթնանում ես: Իհարկե չես ցանկանում արթնանալ, ընդհանրապես, չեմ կարծում՝ այդ երևույթը սիրող կա: Տանջվում, նորից քնում, էլի արթնանում, էլի տանջվում, բայց վերջիվերջո բարձրանում ես անկողնու մակերևույթից, ու սկսվում է օրդ:
Սկսում ես վազել:
Ինչպես հայտնի ֆիլմում ասում է. «Վազի՛ր, Ֆորե՛սթ, վազի՛ր»: Այդ միտքը քո մեջ է, քո ներքին զարթուցիցիչի պես, որ քեզ անընդհատ դրդում է վազելու: Դու վազում ես, որ չկորցնես ժամանակդ: Վազում ես, որ հասնես երազանքիդ, նպատակիդ, երգիդ ու տարերքիդ:

Ընկնու՞մ ես:
Իհարկե:
Օրերով ընկնում ես, չես կարողանում բարձրանալ, առավոտյան տանջանքներդ մշտական են դառնում: Ոտքդ սայթաքում է, ու ոչ մի ճյուղ քեզ չի օգնում բարձրանալ: Ուղղակի դրանք չկան:
Հետո էլի ես ընկնում ցեխի, ավազի, անձրևի ու կյանքի ճիրանների մեջ: Քրտինքի սառը կաթիլները արձանանում են վրադ, դու չես արձագանքում: Դու դեռ վազում ես:

Բարձրացա՞ր:
Իհա՜րկե:
Որովհետև դու գնում ես նրա հետևից, ով քեզ պետք է: Դու առաջ ես գնում հաղթանակի համար: Քո վազքը ամենատաքն է, ամենաջերմն ու հաղթականը; Դու հաշվի չես առնում ոչինչ, դու միայն ժպտում ես: Ժպիտդ ամենաանկեղծն է:
Դու ապրում ես, սպասում, վազում ու վազում:
Անհավանականորեն շատ ու շուտ ուզում հասնել վերջին, բայց ընթացքը քեզ դուր է գալիս:
Վազում ես:
Ժպտում:
Այրում:
Այրվում:
Երգում ես ու ապրում, բայց վազքդ չի ավարտվում:

Ցունամի՞:
Իհարկե:
Ցունամին քեզ չի խանգարում:
Ջրի կաթիլները լցվում են գլխին, աչքերդ այլևս ոչինչ չեն տեսնում, մի՞թե կարիքը կա: Չեմ կարծում:
Ցունամին քեզ դեսուդեն է շպրտում, դու տաք ես, դու անկեղծ ես, դու երազանք ես: Դու վազում ես:
Որովհետև:
Որովհետև դու ծովն ես, որ շպրտում է ցունամին, որը չի ցանկանում այլևս ոչ մի անպետք բան: Դու լռությունն ես, որ էլ տանել չի կարողանում աղմուկը: Դու դեն ես նետում այն ամենը, ինչը քեզ ցավեցնում  ու խանգարում է: Դու զրկում ես քո եսին անպետքությունից:

Դու վազում ես:
Վե՞րջում:
Վերջում դու հևասպառ հասնում ես երազանքիդ ու տարերքիդ, մտքիդ ու խելքիդ:
Դու հասնում ես եսիդ:
Սիրելի իրականությունդ քեզ կլանում է, որ այլևս երբեք չսկսվի ցունամին:
Այն ցունամին, որ քեզ կկեղտոտի ու կփոշիացնի, կսպանի ու կհեռացնի:

դու կաս: