Ատամի ցավով

Ատամի ցավը աշխարհի ամենաանտանելի ցավերից մեկն է:
Հա՛, էդ ասումա շատ քիչ ցավեր զգացած մարդը:
Բայց փաստը մնում է փաստ, որ ատամի ցավը անըմբռնելի, անտանելի և անհասկանալիա:

Այստեղ կարող էր լինել մի գեղեցիկ ռոմանտիկ պատմություն, որտեղ հիմնական միտքը կլիներ սիրահար զույգերին կապող ատամի ցավը, բայց, ցավոք, պետք  է ձեզ հիասթափեցնեմ: Ռոմանտիկ պատմությունները այս գրառման համար չեն: Ուղղակի ձեզ հետ հիմա կխոսի մի մարդ, ում ատամն անտանելի ցավում է, ով պարզապես ուզում է խոսել՝ անկախ ատամի ցավից:
Հա՛, հա՛, էլի ես եմ ու էլի ձեզ կզզվեցնեմ իմ բողոքներով ու չսիրելի օբյեկտներով:

Մարդիկ կարդում են ամենատարբեր գրքեր, ոմանք ընդհանրապես չեն կարդում, մյուսները գրքերի անուններն են միայն կարդում: Բայց բոլորս վազում են գրքի հետևից: Թե նորաձևություն, թե մեկ ուրիշ երևույթ, չգիտեմ: Բայց ես էլ եմ սիրում գրքեր կարդալ, չգիտեմ, թե որ կետին եմ համապատասխանում: Համենայն դեպս, այդ գործընթացն ինձ դուր է գալիս: Մի քանի օր է,  ինչ կարդում եմ Քարնեգիի ամենահայտնի գիրքը: Իհարկե,  համաշխարհային տարածում ստացած այդ գիրքը պարունակում է այնքան անհրաժեշտ տեղեկություն, որ հասկանալու ու գործածելու համար երևի մի կյանքն էլ չէր հերիքի: Բայց քանի որ այստեղ ենք հավաքվել բողոքելու համար, ասեմ:
Գրքում ասում է. «Մարդիկ միշտ ձգտում են իրենց նշանակալի զգալ»: Ըհմ, ճիշտ եք:
Բոլորը, անխտիր:
Ուղղակի նշանակալի լինելու զգացումը միշտ մարդկանց դրդում է ցույց տալ ավելին, քան իրենք կարող են: Իսկ դա, մեղմ ասած, հետաքրքիր չէ:
Դասախոսները փնտրում ենք իրենց նշանակալիությունը ուսանողների շրջանում: Մինչդեռ իրենց գիտելիքները կարող էին իրենց թույլ տալ ոչ մի տեղ էլ չգտնել նշանակալիություն: Ուսանողները փնտրում են իրենց նշանակալիությունը ամենուր՝ բացի իրենք իրենցից: Մինչդեռ յուրարքանչյուր ուսանող և ոչ միայն, ունակ է լինելու ավելին, քան պատկերացնում է: Ունակ է սովորելու այն, ինչ իր համար չինական այբուբեն է: Հասկանու՞մ եք:
Չէ՛, չէ՞:
Այ, այդպես մենք միշտ մեզ պատկերացնում ենք ամենավատը, ամենաճղճիմը կամ հակառակը՝ ամենախելացին ու տիրակալը: Բայց միշտ, ՄԻՇՏ, մենք սխալվում ենք: Մենք վատը չենք, որովհետև ամեն ինչ էլ հարաբերական է: Մենք վատը չենք, որովհետև մենք ենք մեզ այդպես որակել: Մենք վատը չենք, որովհետև դեռ ոչինչ էլ չենք զգացել ու չենք փորձել: Մենք ոչինչ ենք: Մենք լավն էլ չենք: Էլի, Էյնշտեյնը դեռևս չի սխալվել այդ հարցում: Մենք, մենք մենք :
Ինչու հիշեցի մե՞զ: Որովհետև մենք ենք մեզ նշանակալի դարձնողը, թե ում կյանքում և ինչպես կդառնանք նշանակալի, ինչպես կպայքարենք մեր երազանքների ու ցանկությունների համար, ինչպես ամեն անգամ ընկերների հետ զրույցում ոչ թե կխոսենք նրա մասին, թե ինչ կլինի մի օր, այլ կխոսենք վաղվա կամ մի քանի ժամից տեղի ունեցող կարևոր իրադարձության: Մենք կդառնանք մեր հերոսը, որին ոչ թե դասախոսները կփնտրեն Լենինի կամ մեկ ուրիշի մեջ, այլ հերոսին կտեսնեն մեր մեջ: Մենք կդառնանք ոչ թե նա, ումից ինքներս կփախչենք, այլ նա, ում մենք կհամարենք կարևոր: Վերջիվերջո, մենք մեզ կսիրենք:
Չենք դառնա էգոիստ. դա արդեն վաղուց էր ~
Չենք դառնա երազող. ամեն ինչ արդեն նպատակ է:
Չենք դառնա բարի. դա մեր մեջ է:
Չենք քննադատի և ոչ ոքի. դա մեզնից դուրս է:
Չենք բողոքի. հո մենք պատգամավոր չե՞նք:


Մենք սիրում ենք «մենք»-երը վերածել «ես»-երի:

Հ.Գ. ատամիս ցավն էլ անցավ, շնորհակալություն :Ճ