Ֆեյսբուքից )))

Չգիտեմ , թե քանի անգամ եք զգացել , բայց ինչպիսի՜ գերագույն պահ է , երբ  քեզ համար բազկաթոռին նստած թերթում ես հեռուստացույցի ալիքները , ուղղակի անհետաքրքրությունից դրդված  այդ կոճակն ես սեղմում , երբ ինչ-որ մի անհայտ ալիքով , որի անունը երևի 2 անգամ ծրագրում ես հանդիպել , միանում է քո ամենասիրած երգերից մեկը : Ամենասիրելի երգ չի լինում, որովհետև անհնարին է այդ 7 նոտաներով ստեղծված բոլոր անհնարին ու հնարավոր տարբերակներից ընտրել միայն մեկը . կան լավագույններ ,կան լավերգեր ,մնացածը ՝ չկան:)))

Այդ ալիքը , որտեղից հնչում է սիրածդ երգը դառնում է քո ամենասիրելի ալիքը ու կապ չունի , թե էլ երբ կլսես որևէ նման բան այդտեղով կամ քանի անգամ կմիացնես այդ ալիքը : Հեռուստաալիքի կերպարն արդեն գլխումդ ստեղծվում է :  

Մարդկանց պես էլի ...

Մտնում ես ֆեյսբուք  ու սկսում ես թափառել ու գիտե՞ք , ոչ թե նրա համար , որ չկա ուրիշ անելու բան  , չէ՜ , ուղղակի դա դարձել է կյանքիդ ամենաանփոխարինելի մասը : Կախվածությանդ մեղավորը ու անկախությանդ պատճառը :

Որևէ նորությունը պատմելու համար մտնում ես  ֆեյսբուք , որպեսզի պատմես ընկերներիդ:

Երաժշտություն ես լսել, որը, յութուբը տակնուվրա անելով, չես կարողանում գտնել, մտնում ես Ֆեյսբուք, որ հարցնես. ինչ-որ մեկը հավանաբար տեղյակ կլինի : 

Ամենաապուշ ու ամենախելացի մտքերով կիսվելու, որովհետև միշտ ուրիշը այնպիսի բան կնկատի գրածիդ մեջ, որը նույնիսկ դու չես նկատում : 

Ինչ-որ մեկը իրա պատին կտեղադրի սիրածդ երգը , որի մասին մոռացել էի: Մեկ ուրիշը նոր կդիտի այն ֆիլմը , որը քեզ քո մանկությունն է հիշեցնում: Մյուսն ընդհանրապես իրեն կդնի մեծանուն քաղաքագետի տեղ և կսկսի վերլուծություններ կատարել :

Ու այս ամենում առաջ կգան մարդկային տեսակներ :  

100 մարդ , 200 աչք:

Մեկը կսկսի քննադատել հայ երգիչներին , որոնց համար էլ արդեն միևնույնն է , թե ինչ կասեն, միայն թե ասեն :

Մյուսին կթվա , թե իրենից տաղանդավոր լուսանկարիչ գոյություն չունի և կսկսի լուսանկարել ամեն ինչ ՝ հարևանի ներքնազգեստից սկսած ՝ վերջացրած արդեն անհետաքրքիր դարձած ծառով ու թփով: Ուղղակի նրանց բոլորին թվում է , թե նույն ծառը նրանք տարբեր կերպ են տեսնում : Ո՛չ, ընկերներ : Ձեր ֆոտոգրաֆիներն էլ չեն փրկի աշխարհը : 

Մի կորած-մոլորված էլ , չհասկանալով ոչինչ  և ցանկանալով թվալ ավելի խելացի ու ավելի հասկացող, կսկսի լայքել ինչ գտնի, որտեղ գտնի ու ոնց գտնի: Խնայե՛ք մկնիկը : Մարդ ես, պետք եկավ :

Մի հատված մարդիկ էլ , որ ֆուտբոլ են սիրում, կսկսեն իրար միս ուտել , որովհետև ես սիրում եմ Ռեալ, իրենք սիրում են Բարսա, մի փախած էլ Գանձասարի բոլոր խաղերին է գնում: Պարզապես, օրիգինալ թվալու համար :

Ոմանք էլ , լսելով այս կամ այն բարբաջանքը որևէ լրատվականից, կսկսեն Աստված կանչել ստատուսներով ու աղերսատենչ նկարներով: Աստված Ֆեյսբուքում չկա , ժողովուրդ : 

Էն մյուս տեսակն էլ կսկսի սրտիկից մատանի , հեռախոսից շատ լավ հասկացող , հարյուր տարվա հնության կինո , կոմեդիայի անունը , սիրուն աղջկան անունը ,մեր հարևանի շան անունը , իրանց շենքի տեղը , հարևանի բոստանում աճող ծառի պտուղի անունը ուզել :

Երբեմն խղճում եմ Գուգլի տիրոջը : 

Եվ այսպես ամեն օր ինչ-որ նոր բանով բոլորը կտարվեն, հաջորդ օրը կմոռանան ,մի օր #save կանեն, ինչ տեսնեն , մյուս օրը բոլոր փրկվողների մասին չեն էլ փորձի հիշել : Նկարները կհերթագայեն միմյանց, խելացի ու ոչ այնքան , ինքնաբուխ ու կրկնօրինակված ստատուսները կհաջորդեն իրար , գաղտնագիրներն էլ մի օր կմոռանանք , բայց կյանքը կշարունակվի :

Եվ կարևոր էլ չի լինի Ֆեյսբուքով , թե առանց Ֆեյսբուք :

Կսիրենք ու կնախանձենք, կհիմարանանք ու կերազենք օնլայն կամ օֆֆլայն , լայքելով կամ առանց լայքել ...

Կապրենք :))))