Ես չեմ կարողանում բացել դռները

Ես չէի կարողանում բացել դռները

Վախկոտ մարդկանց համար արդեն սովորություն է դարձել յուրաքանչյուր վախի դիմակայել սեփական իմունիտետով , որ բաց չի թողնում ոչ մի վախ , տանում է , կրում իր վրա վախկոտության յուրաքանչյուր նշույլ ,քայքայում է քեզ էլ , իրեն էլ , իր իմունիտետն էլ , քոնն էլ ...
Դու էլ ես սկսում քայքայվել , ուղեղիդ յուրաքանչյուր մասնիկը սկսում է մտածել միմիայն այդ վախկոտության մասին : Կմախքդ իր գոյությունը քարշ է տանում ՝ վախկոտ մաշկով ու ենթամաշկով , զգացումներով ու անտարբերությամբ :
Վախկոտ մարդու ամենամեծ վախը նոր վախից չվախենալն է , վախենալուց չվախենալն ու չվախենալուց վախենալը :
Ես էլ էի ինձ դասում վախկոտների շարքին :
Ձմեռ . 07:20 . նույնիսկ շունն է վախենում իրեն քարշ տալ փողոցներով . սառույցի յուրաքանչյուր կտոր , որ երեկվանից  հալվում ու նորից սառում է , ցանկանում է իր վրա զգալ քո ոտքերի ցավը : Ողջ գիշեր  "խեղճը" ծրագիր է մշակում  , թե ինչպես ոտքերիդ կապտուկներ առաջացնի , ինչպես ամեն քայլը դնելիս մտածես անցյալիդ բոլոր լավ կետերի մասին ու աչքերիդ առաջ  հայտնի այն ամենաչցանկալի սպիտակ լույսը , որ տեսնում ես գրեթե բոլոր ֆիլմերում :
-Իսկ դու՞ :
-Ե՞ս , ե՛ս , ե՜ս ... հմմմ ....
Ես ՝ ոչինչ ...
ես վախենում եմ  (ժպտաց ՝ երևի անկարողությունից)...
-Ինչի՞ց
-Մտքերիցս ու ինձնից , կյանքիցս ու ... երևի ... ոչնչից ...
-Ոչնչից չեն վախենում ,- քմծիծաղով ասաց :
-Ոչինչ ու ամեն ինչ : Վախենում եմ այդ սառույցներից , որ դեռևս չեն տարել իրենց գիրկը : Վախենում եմ օդից ու իր վախկոտության սինդրոմով տառապող շնից  , բոլորից ու ոչ ոքից , ինձնից ու կյանքից  )))
-Ոչնչից ու ոչ ոքից հարկավոր չէ վախենալ : ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ :
-Փոքր էի : Անտանելի ցրտերին գնում էի նկարչության : Միշտ նույնն էի նկարում , բայց ուսուցիչս չէր բարկանում . սովոր էր (երևի լավ էր ստացվում նկարելը  ) :
- Ծիծաղելի կլինի , եթե չհարցնեմ ՝ ինչ էիր նկարում :
-Ես էլ կզարմանայի , եթե բոլոր աննպատակ հարցերիդ չավելանար ևս մեկը , միևնույնն է , պիտի ասեի  )))
Դռներ էին , փակ դռներ ...
-Երևի դու էլ ես ինձ վրա ծիծաղում , նման բանն ուղղակի անհետաքրքիր է ... Նկարել նույնը ու նույնը , այն էլ դուռ ՜՜ օօօօհ՜՜՜ այն էլ փա՜կ ..
անիմաստ ~ ))
-Մի օր ուսուցիչս էլ չդիմացավ իմ  "ամենատարբեր "  նկարների տարափին և հարցրեց նույնը , ինչ դու :
-Ահ՜հ , հասանք ՜ և ի՞նչ , ո՞րն էր "ամենախելացի " ու "ամենատարբեր "  պատասխանդ :
-Ես վախենում էի , վախենում էի բացել յուրաքանչյուր անծանոթ դուռ , որ կհանդիպեր ինձ , կլիներ այն արվեստանոցի դուռը  թե շենքի , դպրոցի թե երթուղայինի ...
Ես վախենում էի , որ ամեն անգամ ձեռքս այնտեղ տանելով ՝ այդ դուռը փակ կլինի : Փակ կլինեն բոլոր այն ճանապարհները , որ ինձ հետաքրքիր էին : Ես վախենում էի իմ վախից , իմ  ուժից , որ մի օր կոչնչանար ու էլ ոչ մի դուռ չէր բացվի :
Ես չէի կարողանում բացել դռները :
-Իսկ հիմա՞ ... (հառաչեց ինձնից ու իմ վախից անհետաքրքրացած)
Հիմա է՞լ ես նույնը նկարում:
-Այն ժամանակ էլ , հիմա էլ ... Վախը մնում է վախ ու ինչքան էլ փորձես ազատվել , այն արդեն իր փակ ու կողպված նույն  դռնից քո գլխում էլ է ստեղծել ու կորցրել բանալին ...
Եվ կյանքում հաղթում են միմիայն նրանք , ովքեր կարողանում են ոչ թե գտնել այդ  ժանգոտված բանալին , այլ ստեղծել նորը ՝ այն փայլուն ու ոսկեգույն բանալին, որ քեզ փրկում է քեզնից , քո ի՛սկ վախից , այն անիմաստ վախերից , որ քայքայում են քեզնից ՝ ՈՉՆՉԻՑ :)

Ես կարողանում եմ բացել դռները :
Ես կկարողանամ բացել դռները ...
Իսկ բանալին կգտնվի կամ ...... обойдёмся и без этого  !!!!!